Strona 56

Tom IV

tak niegodny człowiek znalazł u Ciebie łaskę, byś go wprowadził, i byś mu dozwolił przez te słowa i święte czytanie tak Ciebie ukochać, jak [Cię pragnie] poznać. Bo nie chcę Cię poznawać [inaczej] jak tylko z tym, że Cię jak najbardziej – gdyby to było możliwe, nieskończenie -ukochać. Proszę Cię o to przez Twe miłosierdzie i przez zasługi Pana naszego, Jezusa Chrystusa, jak przez zasługi i wstawiennictwo Błogosławionej Maryi zawsze Dziewicy oraz wszystkich Aniołów i Świętych. Dusze zaś wszystkich wiernych niech spoczywają w pokoju, i wszystko – o Panie, Boże mój i Stwórco – niech dzieje się zgodnie z wolą Twoją i Twojego Syna i Ducha Świętego. Amen.

Inna modlitwa[172]. Stworzenie wyraża w niej ogromne pragnienie, aby stwórcę swojego uwielbiać bez granic, a prócz tego, by cześć oddać Jezusowi, Odkupicielowi, Maryi, naszej Matce oraz Aniołom i Świętym – naszym Obrońcom. I w tejże modlitwie człowiek kochający, aby przejść poniekąd do praktyki, wyraża żywione w sobie pragnienie znoszenia – byle za łaską Bożą – nieskończonych nawet cierpień i niekończącego się męczeństwa w każdym momencie idącym w nieskończoność, oraz oddawania chwały swojemu Stwórcy i całej Wspólnocie Niebian. I kochający człowiek w jedności ze Świętymi, Maryją i Jezusem, niech w poniższej modlitwie stara się jeszcze wyrazić żywione w sobie wielkie pragnienie, by wykonać tyle dzieł na cześć swego Boga, ile by wykonały razem wzięte wszystkie stworzenia całego świata, z tym, że każde byłoby mnożone bez końca w każdej najmniejszej chwili i poprzez całą wieczność oraz, ile by razem wykonały wszystkie te stworzenia, gdyby: po pierwsze zdziałały tyle, ile zawiera się w owym pragnieniu, a po wtóre, ile by każde z nich, po swym pobycie w niebie czy w piekle zrobiło – gdyby powróciło, aby żyć na ziemi.

A Ty, o Jezu, mój Bracie Ukrzyżowany, nie dziw się, że miłujący człowiek pragnie takich rzeczy. Bo choć prawdą jest, że nie będzie mógł tego wszystkiego wykonać, to jednak częściowo zadośćuczyni swojemu pragnieniu. Bo jeżeli św. Biskup Prosper[173] stwierdził, że stałe dążenie do doskonałości jest już doskonałością, a według św. Opata Bernarda dążyć do doskonałości to to samo, co być doskonałym – to zdaje mi się, że można by powiedzieć: dążyć do pełnienia rzeczy wielkich – znaczy to samo co te wielkie rzeczy wypełnić.

[172] Wstęp wioski do modlitwy, która jest podana w j. łacińskim.

[173] Św. Prosper Akwitański, uczeń św. Augustyna, znakomity teolog †460.