O Pallottim

Święty Wincenty Pallotti, kapłan rzymski, jest założycielem rodziny pallotyńskiej, którą stanowią: Księża i Bracia Pallotyni (Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego), Siostry Pallotynki (Zgromadzenie Sióstr Apostolstwa Katolickiego oraz Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego) oraz wierni świeccy (tworzący wraz z Księżmi, Braćmi i Siostrami wspólnotę Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego).

 

 

Życie Wincentego Pallottiego, związane z miastem Rzym, przypadło na burzliwy czas przemian w Europie XIX wieku; urodził się bowiem w roku 1795, niespełna kilka lat po wybuchu Wielkiej Rewolucji Francuskiej, a zmarł w 1850 w „przeddzień” Zjednoczenia i powstania państwa włoskiego, a jednocześnie schyłku Państwa Kościelnego. Dla większości krajów europejskich był to czas radykalnych przemian społeczno–politycznych.

Wincenty Pallotti to święty, który hagiografom wymyka się ze schematu powszechnych stereotypów zachowania, bo łączy w sobie wiele przekraczających się wzajemnie cech, które składają się na niezwykle bogatą osobowość.

Cała jego życie zwiazane jest z jednym miejscem: miastem Rzym, a jednocześnie w swym myśleniu i działaniu wybiega poza Jego granice, obejmując cały Kościół w jego charakterze uniwersalnym, chcąc objąć swym apostolstwem cały ówczesny świat.

Dla jednych niezmordowany apostoł Rzymu, przemierzający żwawym krokiem, po wielokroć jednego dnia, uliczki Wiecznego Miasta, dla innych mistyk nazywany, przez współczesnych sobie – Świętym –zatopiony w nieustannej kontemplacji Boga.

Nie był proboszczem żadnej parafii, a za życia uważany za jednego z najbardziej znanych w ówczesnym Rzymie kapłanów, do którego każdego dnia ustawiały się kolejki penitentów.

Potrafiący połączyć posługę spowiednika papieży z pochyleniem się nad najbardziej zapomnianymi i potrzebującymi mieszkańcami Rzymu: chorymi, biedakami, opuszczonymi dziećmi, osobami z marginesu, więźniami.

Z jednej strony uczony, doktor filozofii i teologii, przez 10 lat wykładajacy na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie, kierownik duchowy seminarzystów, posługujący w większości klasztorów żeńskich ówczesnego Rzymu, promotor szkół wieczorowych, twórca tzw. czwartkowych konferencji formacyjnych dla kapłanów, z drugiej zaś strony niezmordowany rekolekcjonista ludowy, porywający swymi kazaniami mieszkańców Rzymu.

Kapłan zakorzeniony w tradycji Kościoła, obrońca wiary katolickiej, a jednocześnie twórca jedynej w swoim rodzaju, nowatorskiej formy obchodów Oktawy Uroczystości Objawienia Pańskiego (Epifanii, 6 stycznia), w której jednoczył różnorodność rytów i kultur dla promowania jedności chrześcijan.

Z jednej strony, człowiek „swojego czasu”, aktywnie uczestniczący w życiu dziewiętnastowiecznego Rzymu i Kościoła, z drugiej zaś promotor nowatorskiej wówczas idei współpracy oraz jednoczenia wysiłków wszystkich: biskupów, duchownych, zakonników, zakonnic i świeckich dla wspólnego celu: ożywiania wiary i rozpalania miłości chrześcijańskiej; przez to nazwany przez papieża Piusa XI prekursorem Akcji Katolickiej, a przez papieża Pawła VI zwiastunem przyszłości, który o sto lat wyprzedził myśl Kościoła nt. współpracy świeckich i duchownych dla ewangelizacji.