Strona 463

Tom III

1. Starsi, bardziej doświadczeni i wypróbowani proboszczowie powinni klerykom, subdiakonom i diakonom, zwłaszcza tym, co przebywają w seminariach[807] , podawać sprawdzoną metodą teoretyczne i praktyczne zasady teologii pasterskiej.

2. Beneficjum proboszczowskiego nie należy powierzać żadnemu księdzu czy diakonowi lub klerykowi niższych święceń, jeżeli spośród innych kandydatów nie wyróżnia się roztropnością, wiedzą i świętością życia. Papież żywi niezachwianą nadzieję, że nikt w zarozumiałej swej lekkomyślności nie odważy się w jakikolwiek sposób występować przeciw tym mądrym i przezornym prawom, jakie Kościół, ta święta Matka, stosuje przy wyborach na proboszcza.

3. Aby nie ostygła miłość pasterzy [por. Mt 24, 12] i aby nie wygasł ich zapał dla sprawy Bożej, nie powinni oni pod żadnym pozorem opuszczać dorocznych rekolekcji, którym oddawać się mają całą duszą i całym sercem.

[313f] 4. Aby nawet mniej uzdolnieni proboszczowie nie wymawiali się od głoszenia kazań, powołując się dla swego usprawiedliwienia na zwyczaj przeciwny, choćby niepamiętny, lub na wystarczającą ilość kazań w kościołach sąsiednich[808] , Ojciec Święty w szczególniejszy sposób poleca waszej duszpasterskiej pieczy, abyście proboszczom tym przypominali o konieczności ścisłego przestrzegania Konstytucji poprzednika obecnego Ojca Świętego, Benedykta XIII[809] , z dnia 23 września 1724 roku, która postanawia, że „co się tyczy głoszenia słowa Bożego, to zupełnie wystarczy, by (choćby proboszcz osobiście nie głosił kazań), przynajmniej w niedziele i święta zapewnił zbawienną naukę ku duchowemu pożytkowi powierzonego sobie ludu, uwzględniając przy tym z jednej strony własne zdolności, a z drugiej — stopień inteligencji wiernych. A od tego obowiązku nie może uchylać się pod pozorem jakiegoś niepamiętnego przeciwnego zwyczaju, czy też z tej przyczyny, że w okolicznych kościołach głosi się tyle kazań, iż wierni bez duchowej szkody w danym kościele mogą się bez kazania obyć”.

5. Aby w Kościele Bożym nie dopuścić do konieczności stwierdzenia, że „dzieci prosiły o kawałek chleba, a nie było nikogo, kto by im go udzielił” [Lm 4, 4], każdy proboszcz, nawet przy pomocy innych duchownych, będzie się starał zgodnie z zaleceniem Jego Świątobliwości, szczególnie w czasach dzisiejszych pełnych ciemności, aby wiernym, zarówno dzieciom jak i dorosłym, udzielano duchowego pokarmu wykładając zbawienną katolicką naukę, uwzględniając ich wiek, stan i poziom umysłowy. Obowiązek ten powinien proboszcz pełnić cierpliwie i z miłością, tak jak to czynił Pan nasz Jezus Chrystus. W miarę potrzeby powinien przybrać sobie do pomocy i innych duchownych.

[807] Nie istniał wtedy obowiązek przygotowywania się do kapłaństwa w seminariach, które zresztą nie dla każdego kandydata były dostępne.

[808] „lub na wystarczającą… sąsiednich” — dod. późn.

[809] Piotr Franciszek Orsini wybrany na papieża dnia 29 V 1724, zmarł 21 II 1730 roku. Tekst w Bullar. Rom., t. XI cz. II str. 350—356.