Strona 387

każdej konferencji odprawiać się będzie czytanie się każdej konferencji odprawiać się będzie czytanie duchowne i czytać z życiorysu jakiegoś Świętego rozdział, w którym jest mowa o cnocie omawianej na konferencji[625]. Gdyby zaś dany rozdział życiorysu przez swą szczupłość nie zawierał materiału wystarczającego na wszystkie te konferencje, w czasie których omawia się wszystko, co dotyczy danej cnoty, należy wówczas czytać miejsca odnoszące się do omawianej cnoty z życiorysu innego Świętego.

Uwaga: Czytanie z kilku życiorysów osób świętych tego, co tam się mówi o danej cnocie, przyczyni się też do poznania różnych sposobów, jakimi one posługiwały się w praktykowaniu cnót świętych.

[270f] Ponieważ pobożna wspólnota Konferencji zakładana jest pod wzniosłym wezwaniem Najśw. Sakramentu, pod możną opieką Niepokalanej Maryi, Matki Miłosierdzia, św. Józefa, przeczystego Jej Oblubieńca, św. Jana Chrzciciela, Zwiastuna [Jezusa Chrystusa], dlatego na pierwszej już konferencji w każdym kwartale omawiać się będzie tematy związane z Najśw. Eucharystią; na każdej zaś konferencji najbliższej nowennie przed większymi uroczystościami Najśw. Maryi Panny, św. Józefa i św. Jana Chrzciciela mówić się będzie o cnotach tych Świętych i Najśw. Maryi Panny, nawiązując do danych uroczystości.

Uwaga 1: Na tych konferencjach należy również odprawić czytanie duchowne dostosowane do omawianego tematu.

Uwaga 2: Gdyby się konferencje odbywały jeden tylko raz na miesiąc, to tematowi o Najśw. Sakramencie należy poświęcić uwagę jedynie w konferencji najbliższej uroczystości Bożego Ciała; poświęconą zaś Matce Bożej będzie ta konferencja, która będzie najbliższa nowennie uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Natomiast w czasie ustalonym uprzednio urządzi się konferencje poświęcone św. Józefowi, Oblubieńcowi Najśw. Dziewicy, oraz św. Janowi Chrzcicielowi, Zwiastunowi [Jezusa Chrystusa].

Na każdej konferencji ma być obecny duchowny wyznaczony do wyjaśnienia cnoty obranej za przedmiot danej konferencji.

Uwaga: Gdyby po ukończeniu omawiania cnoty miał ktoś pewne trudności albo gdyby komuś przyszła na myśl trudność, z jaką może się spotkać, należy jedno i drugie przedstawić spokojnie, ze świętą swobodą; kapłan zaś, który cnotę omawiał, zechce te trudności rozwiązać, może to bowiem przynieść wielki pożytek.

[270g] Prócz tego dwie inne osoby po skończeniu czytania duchownego mają z pozostałymi podzielić się swymi uwagami związanymi z odprawionym czytaniem. Postarają się przy tym w miarę swych możliwości

[625] Dawne zwyczaje hagiograficzne zwykły przedstawiać życie Świętych w takim układzie: życie, cnoty, cuda itd. Trzymano się tu schematu przyjętego w procesach beatyfikacyjno-kanonizacyjnych, gdzie w tej właśnie kolejności rozpatrywano sprawę kandydata na ołtarze.