Strona 401
Tom II
Teraz kapłan wstępuje do ołtarza, a oddawszy cześć krzyżowi, idzie na stroną Epistoły i tam intonuje:
V. Wspomożenie nasze itd.
R. Który stworzył itd.
V. Niech imię Pańskie itd.
R. Teraz i itd.
V. Panie, wysłuchaj itd.
R. A wołanie moje itd.
V. Pan z wami.
R. I z duchem itd.
Módlmy się[779]
Panie Jezu Chryste, który raczyłeś się przyoblec w ciało naszej śmiertelności, błagamy nieprzebranego bogactwa Twego miłosierdzia, abyś ten rodzaj ubioru ustanowionego do noszenia przez wyrzekających się tego świata dla ukazywania i budzenia pokory, wyrzeczenia się, miłości i nieskalanego życia, tak o + czyścić, pobłogo -+- sławić i po + święcić raczył, iżby sługa Twój N. N., który w uczuciu zbożnego oddania chce przyjąć ten strój świętego Stowarzyszenia naszego, za wstawiennictwem Najśw. Rodzicielki Twojej Maryi i wszystkich Świętych oraz przez moc nieskończonych Twych zasług, zasłużył sobie na wewnętrzne i prawdziwe przyobleczenie się w Ciebie. Który żyjesz i królujesz, Bóg itd.
R. Amen.
[5f] Nad paskiem czy szarfą
Módlmy się[780]
Boże, który dla wykupienia sługi[781] zezwoliłeś, by Syn Twój Pan nasz Jezus Chrystus został związany rękoma bezbożnych ludzi, błagamy pokornie, abyś przez nieskończone miłosierdzie Swoje, przez zasługi tegoż
[778] Nagłówek dodany przez Pallottiego.
[779] Następują dwie modlitwy przygotowane przed. Rytuałem II, ale do niego nie włączone. Co więcej, przygotowano jeszcze dwie inne modlitwy, ale i te skreślono. Wreszcie Pallotti napisał jeszcze jedną (piątą), a ponieważ nie została przekreślona, krytyczny wydawca umieścił ją w Rytuale II, z którego jednak nie przeniesiono jej do Ceremoniału III. Oto jej tekst: Panie Święty, Ojcze wszechmocny, odwieczny Boże, który jesteś, który byłeś i który trwasz aż do końca, którego nie znamy początku ani pojmujemy kresu, wzywamy Cię pokornie, [spójrz] na tego sługę Twojego, N. N., którego uwolniłeś z więzów świata; racz wysłuchać go, który dzięki łasce Twego wezwania wsłuchuje się w Twój głos i otwiera Ci bramy swego serca, aby napełniony Duchem Świętym, wyzuwszy się ze starego człowieka, przyoblekł nowego, stworzonego na Twoją modłę; niech otrzyma nieskażoną i niepokalaną szatę Twej łaski, by Tobie, Bogu naszemu, mógł ustawicznie służyć. Przez Chrystusa Pana naszego. — Zob. w całej tej sprawie OOCC IX 72—74.
[780] Zob. pierwsze zdanie poprzedniego przypiska.
[781] Por. wielkosobotnie „Orędzie Paschalne”.