Strona 399

Teraz subdiakon, uklęknąwszy jak zwykle, otrzymuje błogosławieństwo kapłana, który odczytuje wersety wraz z następującą Ewangelią[773] ; tenże [kapłan] przy pomocy diakona zsypuje kadzidło do kadzielnicy i czyni znak krzyża, a diakon odmawia Munda cor meum[774] i otrzymuje błogosławieństwo od kapłana. Kantorzy zaś odśpiewują następujące wersety:

Z Iz 53 [w. 4]. Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści.

V. A myśmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadla Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie [por. Iz 53, 4-5].

Teraz diakon śpiewa:

V. Pan z wami.

R. I z duchem itd.

+ Dalszy ciąg Ewangelii świętej według [św.] Jana. W owym czasie Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę! Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę, wyzionął ducha. Ponieważ był to dzień przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat — ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem — Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz kiedy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe.

R. Chwała Tobie, Chryste!

Po Ewangelii subdiakon niesie księgę do kapłana, by ją ucałował; diakon okadza go, a kantorzy w tym czasie śpiewają:

Tobie chwała, Hosanna. Tobie zwycięstwo i triumf, dla Ciebie wieniec najwyższego uwielbienia i czci! Alleluja. Alleluja.

Kapłan siedząc przed ołtarzem po stronie Ewangelii, przemawia do kandydata, starając się natchnąć go pragnieniem prowadzenia życia na modłę Chrystusa, jak zwracał uwagę Paweł Apostoł, mówiąc: mortui enim estis, et vita vestra est abscondita cum X. to in Deo[775].

[5d] Po przemówieniu wszyscy wstają; asystenci zbliżają się do ołtarza, z kapłanem w pośrodku przyklękają i zajmują postawę klęczącą na najniższym stopniu ołtarza, pozostali zaś na swoich miejscach. Kapłan z powagą i pobożnością śpiewa:

[773] „który odczytuje (…) Ewangelią” — dodatek późniejszy Pallottiego.

[774] Zob. wyżej, nr [4b].

[775] „Albowiem umarliście, a życie wasze ukryte jest z Chrystusem to Bogu” (por. Koi 3, 3).