Strona 315

a także, by wszystkich wiernych bez różnicy płci wszelkiego stanu, godności, stanowiska, tak pojedynczo, jak zbiorowo, zapraszać do tego, by każdy wypełniając rzetelnie przykazanie miłości Boga i bliźniego, przyczyniał się wedle swej możliwości do wspierania dzieł [podejmowanych] ku większej chwale Bożej i dla zbawienia dusz, bądź przez bezinteresowne prace osobiste, bądź przez składanie jałmużn czy ofiar wszelkiego rodzaju, bądź przynajmniej poprzez modlitwy. Dlatego to nasze Stowarzyszenie stara się samo o przyłączanie wszystkich wiernych bez różnicy płci oraz deleguje (deputa)[527] innych, aby się o to starali. Ci zaś przyłączeni (aggregati) do naszego Stowarzyszenia stanowią Pobożne Zjednoczenie, zwane też Apostolstwem Katolickim.

[5] 3. Nie można jednak dojść do celu bez stosowania niezbędnych środków. Toteż wszyscy, którzy żyją w Stowarzyszeniu, powinni oddawać się doskonałemu i rzeczywistemu umartwianiu wszystkich nieuporządkowanych uczuć (passioni), czyli praktycznie życiu ofiary, jako głównemu środkowi do naśladowania Pana naszego Jezusa Chrystusa, który w duchu pełnej ofiary przyszedł na świat, żył i zakończył życie.

[6] 4. Ponieważ praktyka życia ofiary u nas, biednych synów Adama, polega na pełnym umartwieniu niskich naszych namiętności, na które według słów św. Jana Apostoła składa się nieuporządkowane pożądanie bogactw, rozkoszy i zaszczytów [por. 1 J 2, 16], przeto w Stowarzyszeniu powinni wszyscy wieść doskonałe życie wspólne w ubóstwie, czystości, posłuszeństwie, nie mają zaś przyjmować żadnej godności, jakakolwiek by ona była, chyba na rozkaz św. posłuszeństwa, jakie należy się zastępcy Jezusa Chrystusa[528].

[7] 5. Pan nasz Jezus Chrystus powiedział, że nie ten, kto rozpoczyna, będzie zbawiony, ale kto wytrwa aż do końca[529] ; dlatego wytrwanie w Stowarzyszeniu wraz ze stosowaniem podjętych środków jest bezwarunkowo konieczne dla wszystkich, którzy łączą się z nim, by na stałe oddawać się uświęceniu własnej duszy i [dusz] bliźnich.

[8] Rozdział 2 O ubóstwie

„Syn człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę skłonił” [por. Mt 8, 20].

1. Pan nasz Jezus Chrystus urodził się ubogi, w żłóbku; żył jako ubogi, a pozbawiony nawet swego biednego odzienia, skonał ubogim na gołym krzyżu, i tak mógł stwierdzić, że nie ma nawet na czym oprzeć swej głowy. Byłoby zatem czymś w najwyższym stopniu niestosownym, gdyby ci, co opowiadają się za naśladowaniem Go w Stowarzyszeniu,

[527] Słowa: ,,i deleguje innych, aby się o to starali” są dopiskiem samego Założyciela

[528] Oto szóste przyrzeczenie, wprowadzone już do II wersj i Podręcznika Reguł z roku 1847.

[529]. Por. Mt 10, 22; 24, 13.