Strona 314
Tom II
posłuszeństwa aż do śmierci. Chcę bowiem, abyś uczestniczył w tym chwalebnym wywyższeniu, do którego za me posłuszeństwo aż do śmierci krzyżowej, wyniósł Mnie mój Ojciec Niebieski.
Pomnij wreszcie na to, że jako Ja byłem i jestem dla wszystkich wzorem posłuszeństwa, tak chcę, byś i ty — choć w kondycji zwykłego stworzenia wspomaganego jednak mą łaską i pobudzanego moim przykładem — stał się wzorem posłuszeństwa dla tych wszystkich zbłąkanych synów i córek, których za twym pośrednictwem chcę zbawić. [Chcę bowiem], aby ci, co oddalili się od Boga przez nieposłuszeństwo swoje, oświeceni i pobudzeni światłem i wpływem twego życia w doskonałym posłuszeństwie, powrócili posłusznie na łono Ojca zmiłowań [por. 2 Kor 1, 3]. „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci wieniec życia” [por. Ap 2, 10].
CZĘŚĆ PIERWSZA WSPÓLNE REGUŁY
[3] Rozdział 1 — O celu Stowarzyszenia i o środkach w ogólności
„Przeznaczył nas, abyśmy się stali na podobieństwo Syna Jego, żeby On był pierworodnym między wieloma braćmi” [por. Rz 8, 29].
1. Święty Paweł Apostoł przestrzega nas, że Bóg chce, abyśmy dla osiągnięcia naszego jedynego, uszczęśliwiającego celu stali się podobni do Jego Jednorodzonego Syna, który dla nas stał się człowiekiem i który jest naszym pierworodnym Bratem. Naśladowanie zatem Pana naszego Jezusa Chrystusa jest tak niezbędne, jak niezbędne jest samo nasze zbawienie. Stąd też podstawową Regułą naszego najmniejszego Stowarzyszenia ma być życie Pana naszego Jezusa Chrystusa, po to, by naśladować Go w pokorze i z ufnością możliwie jak najdoskonalej we wszystkich Jego poczynaniach w życiu ukrytym i w publicznej posłudze ewangelicznej. Z tego powodu powinniśmy podejmować zawsze, najdoskonalej jak potrafimy, wysiłki zmierzające do tego, by nasze życie stawało się stale coraz bardziej podobne do życia pierworodnego naszego Brata Jezusa Chrystusa.
[4] 2. Celem tego Stowarzyszenia jest większa chwała Boża, uświęcenie i zbawienie wieczne duszy własnej i dusz naszych bliźnich przez życie czynne i bogomyślne i[526] przez uczynki miłosierdzia co do ciała i duszy. [Chodzi też o to, by] wiodąc życie w pokorze i w prawdziwej zawisłości, jednoczyć świętym węzłem współzawodniczącej miłości i gorliwości duchowieństwo świeckie i zakonne w pełnieniu dzieł świętego posługiwania, aby w ten sposób skuteczniej zapewnić zbawienie dusz,
[526] Słowa: „życie czynne i bogomyślne i” dodał Ghirelli.