Strona 160
Tom II
Ducha Świętego, jeżeli zależy nam na tym, by Ojciec Niebieski umieścił w nas swe pełne miłości upodobanie, to jest rzeczą niezbędną byśmy, jak to tylko dla nas możliwe, naśladowali Pana naszego Jezusa Chrystusa w pełnieniu aktów zewnętrznego samoupokarzania. A ponieważ ci, którzy są w Stowarzyszeniu Pobożnego Zjednoczenia, bar dziej niż wszelkich innych łask potrzebują obfitych darów Ducha Świętego, stąd więcej niż inni mają się utrzymywać w pokorze. Aby zaś w karbach trzymać miłość własną w prawdziwej szczerości serca powinni zawsze żyć w usilnym staraniu o praktykowanie wszelkich aktów zewnętrznych samoupokorzeń; może to mieć bardzo doniosłe znaczenie w usposabianiu wszystkich do otwartości na Boskie wylewy Ducha Świętego. Dlatego:
[329] Rektor, ojciec duchowny i spowiednik powinni się starać własnym przykładem i poprzez odpowiednie zachęty, tak prywatne jak publiczne, pobudzać wszystkich tworzących wspólnotę do tych aktów zewnętrznego upokarzania się, jakie prędzej i skuteczniej mogą dopomóc do rzetelnego utwierdzania ducha w umartwieniu wewnętrznym a jednocześnie do tym większego wyzwalania się od wad naturalnych
[330] Każdy, kto zapragnie spełniać akty zewnętrznego samoupokarzania bądź w refektarzu, bądź przy innym zebraniu wspólnoty, będzie musiał poprosić o zgodę rektora. By zaś nie przemogła go pokusa pełnienia takich praktyk, które mogłyby podsycać miłość własną, rektor sam wyznaczy mu takie akty upokarzania, jakie będzie uważał za bardziej stosowne do umartwiania w nim miłości własnej.
[331] Prócz tych, którzy pełnią akty upokorzenia na własną prośbę niech przynajmniej jeden ze wspólnoty wykonuje takie akty upokorzenia w środy, piątki i soboty. A do tego będą zobowiązani wszyscy, nie wyłączając nawet rektora; ojciec zaś duchowny ma według porządku starszeństwa powiadamiać każdego o dniu, jaki w kolejce przypada na niego; on też każdemu wyznaczy akty, jakie ma wykonać; ojcu duchownemu zaś wyznacza je rektor.
[332] Wszyscy oskarżą się raz w tygodniu z wypadków nieprzestrzegania Reguł czy z uchybień [popełnianych] przy ich przestrzeganiu a uczynią to przed wspólnotą w obecności rektora, który nałoży jakieś umiarkowane pokuty.
Tak samo oskarżą się w wigilie większych świąt Najśw. Dziewicy[274] św. Józefa — Oblubieńca Najśw. Maryi Panny, i świętych Apostołów
[333] Aby wszelkie akty zewnętrznego samoupokarzania były w świętych ustroniach pełnione zawsze w jedności z duchem pokory i umartwienia wewnętrznego, wszystkie modlitwy odmawiane w Stowarzyszeniu będą zanoszone również w tej szlachetnej intencji, by na wieki wypraszać mu tę łaskę.
[274] Niepokalanego Poczęcia, Narodzenia, Oczyszczenia i Wniebowzięcia