Strona 101
Tom II
[80] Ci zaś, którzy mimo pokornej podatności i uległości nie odczują w pełni duchowych słodyczy, niechaj nie tracą odwagi, lecz z tym większym wysiłkiem niech pełnią swe obowiązki z wiarą, że w tym usposobieniu i w tej wiernej uległości mają Boga tym bliżej siebie, im mniej czują Jego duchowe rozkosze.
Tytuł XI
„A Rodzice Jego chodzili co roku do Jeruzalem na uroczysty dzień Paschy. I gdy miał już lat dwanaście, udali się do Jerozolimy według zwyczaju onego święta. A po upływie
dni, gdy wracali, zostawili Dziecię Jezus w Jerozolimie” [por. Łk 2, 41 -43]
Rozdział 1
O duchowych ćwiczeniach praktykowanych w świętych ustroniach Stowarzyszenia.
[81] Jak Pan nasz Jezus Chrystus jest Boskim wzorem wszelkich cnót i najwyższej doskonałości, tak jest nim również we wszystkich aktach religijnego kultu, zarówno wewnętrznych i zewnętrznych, jak prywatnych i publicznych. Dlatego też wszyscy, którzy są albo będą w Stowarzyszeniu, powinni Go stale naśladować w pokornym i gorliwym praktykowaniu aktów religijności i pobożności i dlatego mają przestrzegać następujących Reguł:
[82] Mają wprowadzać ład oraz ożywiać gorącym a pokornym duchem wiary, nadziei i miłości względem Boga i bliźniego wszystkie myśli, słowa i czyny całego swego życia, również te obojętne, lecz niezbędne dla zachowania własnego życia.
[83] Aby utrzymać się w żarliwym i pokornym duchu wiary, nadziei i miłości wobec Boga i bliźniego, niech przywodzą często na pamięć obecność Bożą. Dlatego we wszystkich pomieszczeniach domu, do których na pewien czas wchodzą lub z których wychodzą, niech na klęczkach adorują Boga mniej więcej przez okres jednego „Zdrowaś Maryjo”. Postarają się też zachować wszystkie przepisy i wykorzystają wszelkie przewidziane środki, by przypominać sobie o obecności Bożej.
[84] Dla utrzymania się możliwie w nieustannej pamięci na obecność Bożą będą z całą pilnością czuwać nad zmysłami, aby zachować wewnętrzne skupienie.
Będą sobie wysoko cenić skupienie ducha jako środek niezbędny do stałego zachowywania i wzmacniania wiary w obecność Bożą, a w konsekwencji jako środek potęgowania ducha wiary, nadziei i miłości.
[85] Dla ducha wiary, nadziei i miłości Boga i bliźniego jedynym stałym celem wszystkich myśli, wszystkich słów i wszelkich poczynań jest Bóg, od którego wywodzi się wszelkie dobro i do którego wszystko