Strona 327

Tom I

należy tak pokierować, aby przynosiły duchowy pożytek żołnierzom i były chętnie przez nich wykonywane. Jeżeli ze względu na sytuację lokalową koszar czy wojskowego oddziału nie można odprawić rekolekcji w kaplicy znajdującej się w koszarach, należy je urządzić w jednym z pobliskich kościołów, przy zamkniętych drzwiach, z wykluczeniem cywilnych osób, tak mężczyzn jak i kobiet. Przed rekolekcjami należy wybrać kilku odpowiednich żołnierzy do prowadzenia śpiewu pieśni pobożnych, do czytania duchownego oraz do odmawiania modlitw w kościele i w koszarach. Należy też urządzić próby śpiewu i czytania, aby później wszystko przebiegało w należytym porządku […][795]

[331] Za pozwoleniem rektora Prokury prokurator może rozwijać wśród żołnierzy również wszelkie inne dzieła miłości i gorliwości. Żołnierzom zawsze należy okazywać we wszystkim, co się dla nich robi, szacunek i serdeczność; zwłaszcza gdy są chorzy lub znajdują się w więzieniu, należy spieszyć z cielesną posługą charytatywną; są oni bardzo na to czuli i tego rodzaju posługa przyczynia się wielce do urobienia w nich pobożnego i świętego usposobienia i chętniejszego korzystania ze środków duchowych, wskazanych im w celu pielęgnowania religijnego ducha i dobrych obyczajów. Należy wreszcie zwalczać panujące wśród żołnierzy nałogi próżniactwa, hazardowych gier, pijaństwa, bezwstydu i bluźnierstwa oraz wszelkie inne wady niezgodne z życiem prawdziwie chrześcijańskim.

O ożywianiu i rozwijaniu gorliwości oraz miłości wśród szlachty

[332] Ponieważ szlachta stanowi najbardziej wyróżniającą się część narodu, dlatego też przez dzieła gorliwości i miłości może skuteczniej przyczynić się do duchowego oraz doczesnego dobra pozostałej ludności. Aczkolwiek niektóre posługi gorliwości religijnej właściwe są wyłącznie kapłanom, gdyż wiążą się ściśle z ich świętym urzędem, to jednak istnieją pewne dzieła, w których mogą, a nawet powinni, stosownie do środków, jakich Bóg udziela każdemu — w większym lub mniejszym stopniu współpracować także osoby nie należące do stanu duchownego. Wszyscy bowiem mamy obowiązek troszczyć się o większą chwałę Boga i zbawienie dusz i dla tych celów podejmować się i używać środków, na jakie nas stać.

[333] Dziełami takimi są: 1. Prowadzenie budującego życia, które może pociągnąć innych do naśladowania. 2. Zachęcanie w przyjacielskich rozmowach do podejmowania dzieł miłości i gorliwości, do prowadzenia życia prawdziwie chrześcijańskiego oraz do uczęszczania do sakramentów świętych. 3. Odsuwanie od dusz okazji czy niebezpieczeństwa grzechu. 4. Kierowanie innych ludzi do świętych ustroni, aby tam czyniły pokutę lub wzmacniały swoje niewinne życie. 5. Pouczanie o prawdach wiary oraz świadczenie wszelkiego rodzaju pomocy duchowej. 6. Pomaganie w budowie i odnawianiu kościołów, staranie się dla nich o przedmioty potrzebne do sprawowania publicznego kultu. 7. Spieszenie z pomocą młodzieńcom, którzy przejawiają prawdziwe powołanie do stanu duchownego, zwłaszcza tym, co chcą się udać do pracy na misjach zewnętrznych. 8. Popieranie

[795] Opuszczamy rozpracowanie szczegółowe przebiegu rekolekcji.