Strona 297
Tom I
kościoła lub do przydrożnego obrazu Najśw. Maryi, znajdującego się przy drodze publicznej. Ta pobożna praktyka odmawiania trzeciej części różańca świętego w czasie drogi będzie budzić wielkie zbudowanie i przyniesie wielkie owoce. Dlatego też dyrektor i kaznodzieje oratorium powinni często zachęcać lud do brania udziału w odmawianiu tego różańca.
[210] Przed uroczystościami Bożego Narodzenia, Najświętszego Serca Jezusowego, Zesłania Ducha Świętego i Wniebowzięcia Najśw. Maryi, Świętego Józefa i Świętych Apostołów należy odprawiać stosowną nowennę w celu przygotowania się do tych uroczystości. Podczas tych nowenn należy wygłaszać okolicznościowe, krótkie nauki, nie opuszczając przy tym zwyczajnych zajęć tygodniowych.
[211] Jeden raz w roku należy urządzić przynajmniej ośmiodniowe rekolekcje według następującego porządku: Czytanie duchowne z odpowiednio dobranej książki, kazanie o poprawie życia, kazanie dłuższe o rzeczach ostatecznych: Litania do Najśw. Maryi Panny, Przed tak wielkim Sakramentem i błogosławieństwo. Rano ostatniego dnia rekolekcji należy wygłosić krótką naukę przygotowującą do Komunii świętej, po czym następuje Msza z pouczającym kazaniem i Komunia święta. Wieczorem zaś ostatnie pouczające kazanie, Litania do Najśw. Maryi Panny, Ciebie, Boga, wysławiamy, Przed tak wielkim Sakramentem oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem. Rekolekcje należy urządzić w najdogodniejszym czasie, aby lud jak najliczniej mógł wziąć w nich udział.
[212] W miesiącu maju należy urządzać pobożne nabożeństwo, zwane „Miesiącem Maryjnym”, gdyż jest poświęcone rozważaniom, modlitwom, aktom strzelistym i postanowieniom oraz składaniu kwiatów duchowych ku czci Najśw. Maryi.
[213] W czasie karnawału należy urządzać pobożne ćwiczenie, zwane „Karnawałem uświęconym”, polegające na codziennym krótkim rozważaniu jednej z głównych boleści Najśw. Maryi oraz odmawianiu koronki do Matki Bożej Bolesnej. Należy w tym czasie karnawałowym zachęcać do obudzania aktów strzelistych oraz podsuwać inne ćwiczenia ku czci Najśw. Maryi Bolesnej.
[214] We wszystkie dni świąteczne należy wygłaszać na placu w pobliżu oratorium kazanie do ludu. Celem tego kazania jest rozbudzenie zapału religijnego, dlatego to kazanie nazywa się „pobudką”. Kaznodzieja, mający wygłosić to kazanie, udaje się na plac w asyście dwóch przynajmniej kantorów oraz akolitów, z których jeden niesie krucyfiks, a dwaj inni niosą lampiony obok krucyfiksu. Pochód ten wychodzi z oratorium na kwadrans przed modlitwą Anioł Pański, śpiewając Litanię do Najśw. Maryi albo inną pobożną pieśń, która zdolna jest pobudzić ludzi do skruchy. Tak samo należy postępować wracając do oratorium. Kazanie to, gdy jest krótkie i wypowiedziane z uczuciem, może przynieść wielkie owoce. Zakończywszy „pobudkę” kaznodzieja winien w sposób żywy zachęcić zebranych do udania się do oratorium celem wzięcia udziału w pobożnym nabożeństwie, ma też przy tym pobudzić do stałego uczęszczania na te nabożeństwa. Członkowie oratorium winni w sposób gorliwy, roztropny i z pokorną miłością nakłaniać, o ile to jest tylko możliwe, innych do brania udziału w oratoriach.
[215] Podczas oratoriów wieczorowych należy zawsze dawać wiernym sposobność do spowiedzi. W wigilie świat i w czasie wielkanocnym winno być zawsze