Strona 61
Tom IV
Tobie oddają, i jak Najśw. Dziewica Maryja bez grzechu pierworodnego poczęta, św. Józef, przeczysty Jej Oblubieniec i wszyscy Święci wpierw na ziemi a teraz w niebie służą Ci na wieki i składają swe hołdy.
A Ty, Panie, nieskończona Miłości nasza, tak nas ukochałeś i z miłosierdzia postanowiłeś, że Jednorodzony Syn Twój, stawszy się Człowiekiem, uczynił nas Bogami[192], przeto dałeś nam za Odkupiciela rodzaju ludzkiego Tegoż Twojego Syna, Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nie znając grzechu, grzechem został dla nas, abyśmy się w Nim stali sprawiedliwością Bożą (por 2 Kor 5, 21)[193].
I dlatego (dałeś Go nam) jako prawdziwego Boga i prawdziwego Człowieka zrodzonego z Maryi Dziewicy, Pierworodnego pośród licznych braci (por. Rz 8, 29), abyśmy wszyscy w Nim stali się współdziedzicami (por. Rz 8, 17); [jako] Żertwę i Kapłana na wieki na przebłaganie za grzechy naszych braci; [jako] Najwyższego Kapłana dóbr przyszłych, który przez własną Krew wszedł raz do miejsca świętego dokonawszy wiecznego odkupienia (por. Hbr 9, 11-12); [jako] Pasterza, który duszę swą wydał za swoje owieczki (por. J 10, 11), a dając im siebie w niewymownej miłości na pokarm i napój powiedział: „ Ciało moje jest prawdziwie pokarmem, a Krew moja jest prawdziwie napojem” (J 6, 56) [Dałeś Go nam] jako Światło, które oświeca każdego człowieka przychodzącego na ten świat (por. J l, 9), jako Mistrza i Oblubieńca dusz naszych, jako Lekarza w naszych słabościach, jako Wodza i Zwycięzcę w naszym bojowaniu, jako Sternika do portu zbawienia pośród rozlicznych burz, jakie tu szaleją; [dałeś Go nam] jako Towarzysza i Pokarm w czasie naszej pielgrzymki, jako Zadatek przyszłej chwały, jako Króla wieków (por. l Tym 1,17) wśród ludu Twojego, aby drogę swych trudów wieść ku Tobie do Królestw niebieskich; jako Sędziego żywych i umarłych (por. Dz 10, 42), który na ołtarzu Krzyża zniweczył śmierć naszą, a zmartwychpowstając życie [nam] przywrócił; jako szczerą Prawdę i Drogę, i Życie[194].
[192] Pallotti powołuje się na św. Tomasza, In Opuść. 57. Od „Jednorodzony… uczynił nas Bogami” – dod. późn.
[193] „Który nie znając… sprawiedliwością Bożą” – dod. późn.
[194] Tu kończy się poszerzenie, o którym w przyp. 186.