Strona 131
Tom IV
2. W przestawaniu z innymi: wesołość bez rozproszenia, umiar w słowach, zapomnienie o sobie, nieczynienie uwag zbyt pochopnie.
3. W upadkach: spowiedź pokorna i szczera, głęboki żal bez wykrętnych usprawiedliwień, uciekanie się do Boga, zdawanie się na Jego miłosierdzie.
4. W korzystaniu z sakramentów świętych: czystość serca i zamierzeń, odrywanie się od zmysłowych upodobań, żywa wiara, prawdziwa gorliwość.
5. W stosunku do Boga: dziecięca ufność, miłosne zatroskanie o poznanie Jego woli, spokojne czekania na Jego chwile, ochotne posłuszeństwo szczere i bez zastrzeżeń.
6. W stosunku do bliźniego: serdeczność wobec niego, ubieganie go w dobrem, uprzejmość bez uniżoności, szacunek bez pochlebstw, ludzkość bez względu na osobę.
7. Wobec siebie samego: rzetelna sprawiedliwość, abnegacja siebie rzeczywista i stateczna, cierpliwość w każdym wypadku.
8. Wobec własnego ciała: umiarkowana troska, oględna surowość, umiar we wszystkim.
9. Wobec swej wyobraźni: w zamęcie spraw niewzruszony spokój, lekceważenie własnych urojeń, odwracanie się od ich natręctw.
10. W odniesieniu do [swego] ducha: błogosławiona niewiedza o własnych zasługach, święte wykorzystywanie swoich talentów.
11. W odniesieniu do [swego] serca: stała gotowość do wyrzucania zeń wszelkich obrazów wprowadzających w nim zamęt, czuwanie nad każdym jego poruszeniem, ofiarne wyrzekanie się wszystkiego, co sprzeciwia się doskonałemu pragnieniu Boga.
12. Życie wiary, tj. zupełna zgodność z Jezusem Chrystusem w modlitwie, w myślach, w uczuciach, w utrzymywaniu we wszystkim stałej[379] zawisłości swego ducha (od Niego).
Jeśli ktoś podśmiewa się z prostoty Sprawiedliwego, niech zważy, że ta prostota to lampa, na którą bogacze patrzą z pogardą, lecz która przeznaczona jest na świecenie w czasie przez Boga wyznaczonym. Właśnie to wypowiada Mędrzec, gdy mówi, że Bóg udziela się prostym (Prz 3,32). A Dawid woła: Wiem, Panie mój, że miłujesz prostotę” (por. Ps 116,6). Oto jedna z pocieszających prawd,
[379] „stałej” – dod. późn.