Strona 118

mego ducha, który wszak jest duchem gorliwości -jak to widziałeś gdy wypędzałem profanatorów [ze] Świątyni mego Niebieskiego Ojca (Mt 21,13); i jest duchem miłości, jaką porwałem serce Magdaleny (Łk 7,37); i jest duchem słodyczy pełnej pokoju, z jaką powiedziałem do biednej cudzołożnej kobiety „Idź w pokoju i już nie grzesz!” (por. J 8,11). I wiesz chyba prócz tego, że mój duch to duch przemyślności, gdyż nie jest ci obcy sposób, w jaki przyciągnąłem serce Samarytanki (por. J 4,5n). Jest on duchem współczucia i miłosierdzia[351], w jakim karmiłem zgłodniałe tłumy (por. np. J 6,1-15) i wskrzeszałem Łazarza (J 11). Jest to też duch cierpliwości, pokory i łagodności, gdyż ja w nauczaniu tłumów i Apostołów znosiłem ich prymitywizm i ich kłótliwość; wynoszony zaś nie chełpiłem się, a oczerniany, nie unosiłem się gniewem. Jeżeli wreszcie prześledziłeś wszystkie me dzieła, to się zorientowałeś, że mój duch to duch najwyższej doskonałości, z jaką traktowałem wszystkich, bez różnicy, z uprzejmością i słodyczą, z obliczem pełnym powagi, skromności i zbudowania. W pracy byłem sprawny, lecz bez niepokoju; kroki me były miarowe, ale nie za powolne[352]; działanie było skuteczne, lecz bez afektacji[353]; słowa łagodne i umiarkowane, ale zrozumiałe[354]. A we wszystkich mych czynnościach przejawiał się blask pobożności, który w oczach mojego Niebieskiego Ojca czynił je miłymi, a w oczach tych, co na nie ze zdumieniem patrzyli, były godnymi czci. Wspomnij wreszcie, że wszystko czyniłem dla chwały mojego Boskiego Ojca.

Wiesz jednak, mój synu, że ja obfitość mojego ducha zlewam szczególnie na te dusze, które w samotności zwracają się do mojego Serca i modlą się pokornie do mego Niebieskiego Ojca. Dlatego, umiłowany mój, wzywam cię do samotni, gdyż chcę ci udzielić[355] mojego ducha. Przyjdź, a uczynię cię świętym, przyjdź, a uświęcać będziesz dusze odkupione za nieskończoną cenę Najdroższej Krwi mojej.

[351] „Miłosierdzia” zamiast pierwotnego: „Miłości”

[352] „nie za powolne” – dod. późn.

[353] „bez afektacji” – dod. późn.

[354] „ale zrozumiałe” – dod. późniejszy.

[355] „udzielić” – dod. późn.