Strona 534

Twojej miłości i nieprzebranego miłosierdzia Twego, przez jakie stworzyłeś Aniołów, by wspomagali mnie na duszy i ciele, oraz wszelkie inne stworzenia, aby zaopatrywały wszystkie me życiowe potrzeby. Ty sam wiesz, o ile bardziej jeszcze niegodny jestem wskutek mej niewdzięczności, by posiąść dar stałej pamięci o nieskończonej miłości Twojej i nieprzebranym Twym miłosierdziu, a także dar korzystania z nich tak, jak Ty tego pragniesz. A jednak Ty udzielisz mi tego wszystkiego przez samoż to nieskończone miłosierdzie, przez zasługi Jezusa Chrystusa, Najśw. Maryi oraz Aniołów i Świętych.

Ofiarowanie[999]

[352g] Ojcze Przedwieczny! Z Najśw. Sercami Jezusa i Maryi ofiaruję Ci Najdroższą Krew Baranka bez zmazy, Boskiego Odkupiciela naszego, na podziękowanie, jak gdybyś już użyczył wszystkich łask, o które Cię proszę, tak mnie jak i wszystkim, teraz i zawsze[1000].

[353] VIII. Nieprzebrana miłość Boga i miłosierdzie Jego w stworzeniu człowieka

[353a] Przypominam sobie w świetle wiary świętej, że kiedy Bóg zgodnie z planarni swej nieprzebranej miłości i nieskończonego miłosierdzia swego powołać miał do bytu człowieka, rzekł: Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram — „Uczyńmy człowieka na obraz i podobieństwo nasze” [Rdz l, 26]. A ponieważ taż wiara poucza mnie, że Bóg nie ma ciała, przeto należy się rozumieć, że to przez duszę człowiek stworzony został na obraz i podobieństwo Boże i że w konsekwencji nasza dusza jest istotą żyjącą, duchową i rozumną; a cechą jej wyróżniającą jest to, że stanowi żywy obraz Boga i całej Jego istoty.

[353b] A zatem, o Boże mój, Miłości ma nieskończona, Miłości niewysłowiona, Miłości niepojęta, jest prawdą wiary, że moja dusza została stworzona na obraz i podobieństwo Twoje! A nie jest to obraz malowany na płótnie ani wizerunek rzeźbiony w drzewie, na skale lub w kamieniu, lecz jest istotą żywą, rozumną i duchową. Na mocy naturalnej swej wyróżniającej cechy stworzenia, która w konsekwencji stanowi jej rzeczywistą, prawdziwą i istotną właściwość, jest bytem stworzonym, substancjalnym, przedstawiającym Ciebie, o Boże, w całej Twej istocie, w Boskich Osobach — i we wszystkich nieskończonych Twoich przymiotach i doskonałościach, ponieważ — choć jesteś Jeden

[999] Pierwotnie „Ofiarowanie” stanowiło zamknięcie końcowej modlitwy. Później, po pewnych po-prawkach wprowadzonych od medytacji 31 i po przejrzeniu na nowo poprzednich 30 medytacji, „Ofiarowanie” występuje jako osobny składnik i ma być powtarzane po każdej modlitwie zamykającej dane rozmyślanie. Zob. ks. Fal l er, dz. cyt., s. 51, przyp. 62 i s. 70, przyp. 70.

[1000] Iddio l`Amore Infinito, s. 5—10.