Strona 474
Tom III
1. Unikać każdego dobrowolnego, nawet powszedniego grzechu.
2. W pokusach czynić znak krzyża z wiarą, wydawać prywatne rozkazy złym duchom i wzywać Jezusa i Maryi, dopóki kuszenie nie ustąpi. W razie upadku nie wpadać w popłoch, lecz z pokorą i ufnie wzbudzać zaraz żal szczery. Jeżeli wina się przeciąga, zadawać sobie jakąś pokutę, a w razie grzechu ciężkiego wyspowiadać się jak najprędzej.
3. Pamiętać zawsze na cel naszego powołania, który streszcza się w uświęcaniu siebie samego i bliźnich. Dlatego trzeba każdego dnia naśladować gorliwie Świętego Świętych, Jezusa Chrystusa, który jest naszym wzorem, w myślach, słowach i uczynkach, i tak wciąż coraz więcej wzrastać w Jego miłości.
4. Ukochać bardzo wewnętrzne życie skupienia, milczenia i modlitwy.
5. Unikać jak zarazy grzesznej ambicji, chciwości, świeckich interesów, biesiad, balów, teatrów, zabaw, wrzaskliwych polowań i przewlekłych rozmów, szczególnie tam, gdzie są kobiety.
6. Nieustannie chodzić w obecności Bożej i podtrzymywać tęsknotę za niebem.
7. We wszystkim baczyć na to, aby wolę Bożą rozpoznać i pełnić.
8. Oddawać się umartwieniu wewnętrznemu, jak i zewnętrznemu, a przede wszystkim dbać o umartwienie wzroku, smaku i mowy. W stosunku do Boga okazywać się nie skąpym, ale hojnym, wykorzystując wszelkie okazje do przezwyciężania siebie i samoumartwiania z miłości ku Niemu.
9. Żywić wielkie nabożeństwo do męki Jezusa Chrystusa, do Najśw. Sakramentu i Najśw. Dziewicy; modlić się dużo za siebie i za wszystkich, zarówno żywych jak umarłych.
10. Starać się ze wszystkich sił o postawę pokorną, łagodna i przystępną wobec wszystkich na podobieństwo Jezusa Chrystusa.
11. Słuchać Kościoła i przełożonych jak samego Chrystusa.
12. Miłować i szanować wszystkich z kleru świeckiego i zakonnego jak drogich Zbawicielowi uczniów oraz zachowywać z nimi jedność i zgodę.
13. Wspomagać wszystkich wedle sił, tak co do ciała jak duszy, i świadczyć dobro tym, co wyrządzili nam zło.
14. We wszystkich przedsięwzięciach szukać chwały Bożej i zbawienia dusz.
15. Żywić w sobie gorliwość czystą, czynną i wytrwałą, a wobec grzeszników [świadczyć] miłosierdzie bez granic, aby ich nawracać i zbawiać nawet kosztem największych ofiar.
16. Ubranie nosić skromne, zawsze długie i czarnego koloru, nigdy z jedwabiu; tonsurę odpowiednią i widoczną.
17. Starać się o takie postępowanie, by nie zasłużyć na nagany czy wyrzuty; budować wszystkich dobrym przykładem i cnotliwym życiem