Strona 430

W braku powyższych warunków nie można przyjąć żadnej na podstawie czyjegokolwiek poręczenia.

[289c] 8. Cała wspólnota każdego Pobożnego Domu, jakikolwiek byłby kompleks budynków, nie ma nigdy, łącznie z przełożoną, zastępczynią, mistrzyniami i wicemistrzyniami, przekraczać liczby stu osób, a to z tej bardzo ważnej przyczyny, by można było utrzymać w mocy karność. Wyjątek stanowią Domy, przy których w oddzielnym miejscu znajduje się nowicjat sióstr III Zakonu Świętego Franciszka z Asyżu, w którym przysposabiają się mistrzynie zarówno dla nowych fundacji, jak dla szkół diecezjalnych. Przy zakładaniu danego Domu należy ustalić liczbę, nie przekraczającą — jak powiedziano — nigdy liczby stu osób i stosunkowo niższą od pojemności miejsca, aby nie dochodziło do nieporządków zdarzających się wtedy, gdy liczba mieszkańców jest zbyt wysoka w stosunku do lokalowych pomieszczeń.

[289d] 9. Dziewczęta pozostaną w Pobożnym Domu aż do dwudziestego roku życia. Wyjątek stanowią pensjonariuszki pracujące w charakterze mistrzyń i pod- mistrzyń oraz te, które gotowe są do pełnienia tych funkcji gdziekolwiek poza Rzymem, kiedy na prośbę jakiegoś biskupa zostaną przez zwierzchnika wysłane w celu krzewienia zbożnego dzieła w danej diecezji bądź do pracy w szkołach publicznych, bądź też jako uczennice [dalej studiujące], bądź do wykonywania zająć w wyższej szkole. Wreszcie w jakimś bardzo ważnym wyjątkowym przypadku jakiejś poszczególnej uczennicy można ją będzie wedle uznania zwierzchnika pozostawić w Pobożnym Domu, choćby po przekroczeniu dwudziestego roku życia.

[289e] 10. Wydala się uczennicę nawet przed ukończeniem przez nią dwudziestego roku życia, jeżeli jej postępowanie wychodzi na szkodę wspólnoty albo gdy taki jest jej stan zdrowia, że do jakiejkolwiek by się ją chciało czy mogło przygotować posługi miłości, zatrzymanie jej byłoby brakiem miłości dla wspólnoty. Ale jak długo to możliwe, trzeba jej na wszelki sposób okazywać miłość, bo ta stosowana w prawdziwym duchu przynosi błogosławieństwo Ojca Niebieskiego i nie dopuszcza nigdy, by wobec biednej chorej nie praktykować aktów miłosierdzia.

[290] Rozdział dwunasty. — O pożywieniu i posiłkach w ciągu tygodnia i w dni bardziej uroczyste