Strona 417
Tom III
[281] Regulamin pobożnych Domów Miłosierdzia[721] dla biednych opuszczonych dziewcząt. Domów popieranych przez Kongregację[722] Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, założonego pod szczególną opieką Na j św. Maryi Niepokalanej, Królowej Apostołów[723].
Początki Domów Miłosierdzia pod kierownictwem Kongregacji Apostolstwa Katolickiego[724] pod szczególną opieką Najświętszej Maryi Niepokalanej.
Królowej Apostołów
[281a] Kongregacja Księży Apostolstwa Katolickiego[725] przy miłosiernym wsparciu Pobożnego Zjednoczenia, zwanego również mianem Apostolstwa Katolickiego, założyła już w roku 1838 pobożny Instytut Miłosierdzia [pia Casa di Carita] w Rzymie przy ulicy Rorgo S. Agata, wraz z odpowiednimi zasadami normującymi życie, aby można tam było zbierać opuszczone ubogie dziewczęta, a spośród nich szczególnie takie, które z uwagi na swe cechy osobiste, na swe usposobienie, itp. mogłyby się znaleźć w większym niebezpieczeństwie zarówno dla siebie jak dla innych[726].
Na Instytut ten Ojciec miłosierdzia [por. 2 Kor l, 3] raczył zlać swe błogosławieństwa tak obficie, że nie tylko dał sposobność otwarcia innych podobnych azylów miłosierdzia[727] za pośrednictwem innych pobożnych osób, ale że nie brak jeszcze i takich ludzi, którzy ożywieni duchem miłości, stosownie do swych możliwości oddają do dyspozycji środki doczesne i wkład osobisty, zabiegając o to, aby Kongregacja
[721] Z tej zmiany Pia Casa w wersji I na Pie Case w wersji II widać, że regulamin ułożony w roku 1839 dla Domu przy S. Agata dei Goti ma służyć za wzór innym Domom Miłosierdzia.
[722] To już nie przez Zjednoczenie, jak czytamy w I wersji, ale przez Kongregację popiera się tego rodzaju Donny w roku 1849. W roku 1854 trzeba to było zmienić na Pobożne Stowarzyszenie Misyjne.
[723] Na drugiej stronie mamy obszerną informację ks. Orlandiego, m. in. o tym, że kopię sporządził kleryk, kandydat do Kongregacji, Karol Maria Sallat, który odszedł z Kongregacji przed 15 I 1850 roku.
[724] Po roku 1854 ks. Melia poprawia: „…pod kierownictwem Wspólnoty centralnej Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego”.
[725] Po roku 1854 tenże Melia poprawia: „Kongregację Księży…” na „Księża centralnej Wspólnoty…”
[726] Inny nieco jest wstęp i uzasadnienie stworzenia Domu Miłosierdzia w wersji pierwotnej z 1839 roku. Czytamy tam, że w kilka miesięcy po założeniu Zjednoczenia podjęto plan stworzenia takiego ośrodka dla opuszczonych dziewcząt. Członkowie Zjednoczenia zatwierdzili ten plan „nie tylko w tym celu, aby zapewnić opuszczonym dziewczętom chrześcijańskie i społeczne wychowanie, ale także po to, aby Zjednoczenie posiadało pod swym duchowym kierownictwem zrzeszenie niewiast gotowych swą działalnością i pracami przyczyniać się według możności do utrzymania ustronia misyjnego, jakie właśnie zamierzano utworzyć” (OOCC VI 248).
Następuje na stronach 249—253 opis rozwoju tej inicjatywy aż do momentu otwarcia Domu. Opis ten pominięto w wersji z roku 1849, ale nie zrezygnowano z dwojakiego celu planowanego przedsięwzięcia, jak wynika z akt. l działu pierwszego (nr [282a]).
[727] Ksiądz Moccia odsyłając do Amoroso, 174 i 175, twierdzi, że Święty wzmiankuje tu ośrodek przy Ponte Sisto (zob. OOCC VI s. 423), a już z całą pewnością dom na Janikulum i w Velletri.