Strona 415
Tom III
5) Kandydat na aspiranta, przechodzący do grupy zwyczajnych aspirantów, idzie mając po lewej stronie zastępcę kierownika odzianego w czamarę i trzymającego biret w ręku, by uświadomić sobie, że gdy będzie konał, może trudno będzie o to, by miał przy sobie kapłana.
Tymczasem śpiewa się głosem żałosnym kantyk Benedictus [por. Łk l, 68 nn) z końcowym „Chwała Ojcu”.
[280l] 1. Przybywszy do kaplicy wszyscy klękają w tym porządku, w jakim szli w procesji, z wyjątkiem kierownika, który przystępuje do ołtarza. Aspirant klęka na całunie, a obok niego zastępca kierownika. Wszyscy całują ziemię z wyjątkiem niosącego krzyż, który ustawia się między ołtarzem a całunem.
Po ucałowaniu ziemi wszyscy, prócz aspiranta, wstają i ustawiają się twarzą ku sobie. Zapala się świece wszystkich. Kierownik odmawia antyfonę Ezultabunt Domino ossa humiliata. Intonuje się psalm Miserere [Ps 50] tonem żałosnym i Gloria Patri [oraz powtarza się] Exultabunt Domino, itd. Po czym: Módlmy się. Boże, Ciebie grzech obraża…[714] lub jakąś inną modlitwę o szczęśliwą śmierć. Następnie kierownik kropi aspiranta trzykrotnie z jednej i trzykrotnie z drugiej strony. Gasi się wszystkie świece, a pozostaje jedno tylko mdłe światło lampki umieszczonej na ziemi po stronie epistoły. Wszyscy powstają, całują ziemię i w tym samym porządku wracają do kaplicy odmawiając w milczeniu trzy „Ojcze nasz”, „Zdrowaś” i „Chwała Ojcu” na uproszenie dla aspiranta świętego życia i szczęśliwej śmierci.
[280ł] 2. Nowy aspirant pozostaje sam w kaplicy klęcząc na całunie i rozmyślając, jak to będzie z jego ciałem po śmierci. Dla ułatwienia wszystkim takiej refleksji daje się im odpowiednią książkę z medytacjami na ten temat.
Wszyscy inni natomiast powróciwszy do kaplicy uklękną równocześnie i równocześnie całują ziemię, po czym stojąc odmawiają przyciszonym głosem pięć psalmów Najśw. Dziewicy[715] na uproszenie Jej opieki nad nowym aspirantem.
Po odmówieniu psalmów zastępca kierownika z dwoma asystentami idzie po aspiranta. Wchodząc do kaplicy klękają, całują ziemię i odprowadzają aspiranta do drugiej kaplicy, gdzie otrzymuje od kierownika pocałunek pokoju, który już sam przekazuje pozostałym.
[280m] Po dziękczynnym Módlmy się. Boże, którego miłosierdzie nie ma granic, itd.[716] zakończy się funkcję odprowadzeniem aspiranta z powrotem do drugiej kaplicy w procesji bez krzyża, by na właściwym
[714] Modlitwa mszalna z czwartku po Środzie Popielcowej.
[715] Według ks. Moccii byłyby to psalmy (wedł. Wulg.): 119, 118, 125, 122 i poprzedzający je kantyk Magnificat [por. Łk l, 46 nn].
[716] Jest to modlitwa następująca po Te Deum i w wotywnej Mszy pro gratiarum actione.