Strona 15

Treść tej części — jak już wspomniano — stanowią wyłącznie prywatne zapiski św. Wincentego Pallottiego, opublikowane pod tytułem Lumi w X tomie OOCC. Nie możemy wdawać się tutaj w głębszą analizę ich treści — wymagałoby to osobnego studium[7]; wypadnie więc ograniczyć się do tego, co może ułatwić czytanie pewnych trudniejszych czy bardziej charakterystycznych miejsc w tych zapiskach, a w szczególności do niezbędnych wyjaśnień kluczowego w tym zbiorze Pisma pod tytułem Oświadczenie generalne.

1. Pallotti w młodym już wieku przeżył bardzo głęboko tajemnicę Boga i Jego przymiotów, zwłaszcza niepojętej miłości i miłosierdzia. Był pod wielkim wrażeniem nieskończoności Najwyższego Dobra, jak i przeciwstawiającego Mu się zła. Zafascynowany nieskończonością daje temu wyraz bądź w powtarzanych na różne sposoby słowach (np. „nieskończona miłość”, „nieskończona złość”, itp), bądź w skrótach wyrażanych łącznikiem „itp.”, czy matematycznym znakiem nieskończoności oo, mnożonym przez drugi znak nieskończoności nakładamy pionowo na pierwszy: 0§0[8], co — jak podchwycił to ks. Wróbel — stanowi coś w rodzaju stylizowanego kwiatu stokrotki. Idąc za myślą Świętego znaki te „można by nazwać nie tyle stokrotkami, ale tysiąckrotkami, milionokrotkami — nieskończonymi krociami” [9].

Częściowe wyjaśnienie tych skrótów podaje sam Święty w drugim pod względem chronologicznym Piśmie:

„Ilekroć przy pisaniu, po imieniu Boga Jedynego i Troistego, Jezusa, Maryi, Aniołów, Świętych i sprawiedliwych stawiam litery «i tak dalej» lub inny znak [np. znak nieskończoności, jak wynika z tekstu przytoczonego niżej pod nrem 3 — uwaga F. B.] na oznaczenie innych rzeczy, pragnę dać tym Osobom tytuły nieskończenie wzniosłe, gdyby to było możliwe, nieskończenie piękne, pełne szacunku, czci, miłości…” (itd. jak niżej w nrze [25]). Ilekroć w odniesieniu do stworzeń mówię „nieskończenie”, „nieskończony”, pojmuję zawsze [domyślnie]: „gdyby to było możliwe”. [Uwaga przy nrze [28] tej części pracy].

[7]Pomocą mogą być: A. Walkenbach, Der Unendliche Gott und das Nichts und Siinde, Limburg 1953; F. Amoroso, Dal Nulla al Tutto, Roma 1981.

[8] Znak nieskończoności oddajemy w druku dwoma zerami (oo); znak nieskończoności mnożonej przez nieskończoność — paragrafem między dwoma zerami (0§0).

[9] J. Wróbel, Dz. duch. , I s. VI.