Strona 117

1. Święte ćwiczenia odprawiać rzetelnie, bez poddawania się znudzeniu.

Owoce

Wysoko cenić sobie wszelkie środki udzielane nam. przez Boga, więcej niż najdroższego Ojca, dla większej Jego chwały i dla naszego większego uświęcenia.

1) Medytacja o powołaniu

2. Kto bez powołania wstępuje do stanu duchownego [ten]: 1) dopuszcza się ciężkiej zniewagi Boga; 2) powoduje dla siebie wielką szkodę, gdyż potępienie takich [osób] — jak twierdzi św. Bernard — jest pewne. Widzi się to na fakcie Korego i jego zwolenników [por. Lb 16].

Owoc

Błagam wszystkie stworzenia, aby w moim imieniu składały dzięki Bogu za nieocenione dobrodziejstwo powołania. I Dobroczyńcy swojemu ofiaruję zasługi wszelkich stworzeń oraz [zasługi] Pana naszego Jezusa Chrystusa; proszę też, aby mię nieskończenie poniżył i upokorzył.

[114b] Odnowa

3. „Jeśli kto biskupstwa pożąda, dobrej służby pożąda” [l Tm 3, 1]. Przystępując do stanu duchownego nie należy mieć na oku zaszczytów, lecz bardzo poważne obowiązki tego stanu.

Owoc

Błagam Boga, by raczył udzielić mi obfitości łask, potrzebnych do wykonywania obowiązków mojego stanu. Błagam Najśw. Maryję Pannę, naszą więcej niż najukochańszą Matkę, św. Józefa, itd. oraz wszystkie stworzenia, by wyjednały mi tę łaskę.

Odnowa

4. Dobry przykład jest obowiązkiem, od którego nikt się nie może zwolnić, ponieważ: 1) prawo Boże i kościelne nakłada go na wszystkich, zwłaszcza na osoby duchowne; 2) duchowni są zobowiązani starać się o uświęcenie bliźniego za pomocą środka najskuteczniejszego i najbardziej dostępnego, a tym jest właśnie dobry przykład: a) jest to środek najskuteczniejszy, ponieważ trafia do serc wiernych; b) środek to najbardziej dostępny, gdyż żaden brak naturalny, jak np. wada w głoszeniu kazań, itp., nie przeszkadza w dawaniu dobrego przykładu.

Owoc

Jestem w rozpaczy, bom niezdolny do dawania dobrego przykładu; z łaską jednak Bożą mógłbym uświęcić świat cały. Proszę Boga, by uzupełnił wszystkie me braki.

[114c] Medytacja

5. Znaczenie wiecznego zbawienia.