Strona 98
Tom II
Jezusa Chrystusa oraz usilnemu i trwałemu popieraniu dzieł ku większej chwale Bożej i ku większemu uświęceniu dusz, jeżeliby się nie poświęcili całkowicie Panu z najbardziej doskonałym, zdecydowanym i ofiarnym usposobieniem serca, jeżeliby nie wiedli w rzeczywistości życia poświęconego Panu i jeżeli nie byliby rzeczywiście oderwani od świata, jego zasad i jego złych uczynków?
[72] Aby zatem w Stowarzyszeniu nie było ani jednego takiego członka, który, w trwałym i prawdziwym usposobieniu serca, nie byłby naprawdę poświęcony Bogu i oderwany od zasad przewrotnego świata, powinni wszyscy, jakiegokolwiek byliby stopnia i stanowiska, zaraz po formalnym wstąpieniu do Stowarzyszenia przejść przez przynajmniej dwuletnie lub, w zależności od słusznej decyzji konsul ty w poszczególnych razach, dłuższe dyrektorium odpowiadające nowicjatowi zakonnemu. Ma to każdemu służyć do przygotowania się do złożenia, przy końcu tego okresu, aktu formalnego i doskonałego poświęcenia się bez zastrzeżeń Bogu, do całkowitego oderwania serca od świata i do dozgonnego życia w Stowarzyszeniu w doskonałym przestrzeganiu świętych Reguł i w duchu tegoż Stowarzyszenia.
Zarówno praktyki w czasie trwania dyrektorium, jak formalny akt pełnego poświęcenia się Bogu i całkowitego oderwania się od świata będą się dokonywały według zasad i metod ustalonych w drugiej części niniejszych Reguł[198].
Tytuł X
„A Dziecię rosło i umacniało się, pełne mądrości, i łaska Boża była w Nim” [por. Łk 2, 40]
Rozdział [1 i] jedyny O obowiązku nieustannego wzrastania w świętości i doskonałości
[73] Pan nasz Jezus Chrystus przyszedłszy jako pacholę do miasta Nazaret, rósł i nabierał coraz więcej sił, ciesząc się przy tym jako Człowiek wszelkimi skarbami mądrości i łaski.
Otóż obecni i przyszli członkowie Stowarzyszenia nie powinni zadowolić się tym, że wstąpili do niego z wolą praktykowania życia doskonałej ofiary, że przeszli przez dyrektorium, że złożyli formalny akt poświęcenia się Bogu i pełnego oderwania się od świata; jeżeli bowiem nie chcą cofnąć się na obranej drodze, a żyć pragną w najdoskonalszym naśladowaniu życia Pana naszego Jezusa Chrystusa i współpracować skutecznie w pracach podejmowanych dla większej chwały Bożej i większego uświęcenia dusz, powinni nadto koniecznie przez całe życie oddawać się na serio i z całą możliwą żarliwością jak najbardziej rzetelnej
[198] o sposobie dokonywania konsekracji por. OOCC II 291 nn.