Strona 83

13. Udając się na akty wspólnotowe i wracając z nich, by nie było w tym zamieszania, niech idą jeden za drugim lub para za parą.

15. Wszystkie wreszcie słowa, rozmowy, gesty i ruchy ciała, choćby najmniejsze, niech będą zbudowaniem dla wszystkich, byśmy w ten sposób wykorzystywali wszystko dla większej chwały Boga i Jego Najśw. Matki, a także dla większego uświęcenia dusz[179].

Rozdział 3 — O milczeniu[180]

[26] Słowo Wcielone, które jest nieskończoną Mądrością, chcąc pouczyć wszystkich, jak zachowywać milczenie, raczyło narodzić się dla nas w głębokim milczeniu ciemnej nocy, w postaci Dziecięcia w stajennym ustroniu, w jakim pojawiło się przed ludźmi, we wspólnym dla niemowląt stanie, w jakim nie potrafią mówić.

Wobec takiego przykładu nawet najbardziej wymowni i uczeni powinni by współzawodniczyć w naśladowaniu milczenia Dzieciątka Jezus; dlatego przestrzegać będą dokładnie następujących zasad:

[27] 1. Aby w serca wszystkich członków Stowarzyszenia wszczepiać stopniowo prawdziwego ducha i zdecydowane praktykowanie milczenia, wszystkie domy Stowarzyszenia i wszelkiego rodzaju wspólnot, jakie Stowarzyszenie ma założyć, będą nosiły nazwę św. ustroni. Stąd w Stowarzyszeniu będzie obowiązywała stała zasada, że dom, w którym nie przestrzega się milczenia, jak tego wymagają Reguły, nie zasługuje bynajmniej na zaszczytny tytuł św. ustronia, i że ktokolwiek łamie milczenie, temu przysługuje miano niszczyciela Stowarzyszenia, gdyż wszelkie łamanie milczenia zmierza w rzeczywistości do stawiania przeszkody większemu dobru duchowemu tegoż Stowarzyszenia[181].

2. Ponieważ milczenie zachowywane dla ściślejszego przestawania z Bogiem stanowi Jego dar, wszystkie modlitwy Stowarzyszenia, jak i Pobożnego Zjednoczenia będą podejmowane również w tej intencji, by wszyscy otrzymali dar umiłowania i przestrzegania milczenia, jak i odnoszenia z tego pożytku.

[179] Dodatek późniejszy po „zbudowaniem dla wszystkich” pochodzi od Pallottiego.

[180] Nagłówek ten, jak wynika z treści rozdziału, a zwłaszcza z zakończenia, można by trafniej wyrazić: „O ciszy i skupieniu”.

[181] Rzadko kto tak nawiązał do roli milczenia, jak Paweł VI w przemówieniu wygłoszonym dnia 5 I 1964 właśnie w Nazarecie, w związku z refleksją o życiu rodzinnym: „A najpierw — mówił Papież — [Rodzina z Nazaretu] poucza o ciszy (silentium). Oby ożył w nas ów godny uznania szacunek milczenia, a mianowicie tego przedziwnego i koniecznego usposobienia ducha, zwłaszcza gdy w rozgorączkowanym i nazbyt podnieconym dzisiejszym życiu jesteśmy jakby przytłoczeni tak ogromnym zgiełkiem, hałasem i wrzawą. O ciszo nazaretańska, naucz nas gotowości do pogrążania się w dobrych myślach, nastawiania się na rzeczy duchowe ku słuchaniu tajemnych rad Boga i zaleceń prawdziwych mistrzów! Naucz, jak bardzo są potrzebne i jak wielką przedstawiają wartość: przygotowanie ducha, studium, medytacja, osobisty i szanujący intymność porządek życia [oraz] modlitwa, na którą sam Bóg spogląda w ukryciu”. Insegnamenti di Paulo VI, II, 1964, s. 25.