Strona 64

Do Jego Świątobliwości naszego Pana

Przez wzmiankowanego wyżej petenta[139]

34. [PROŚBA O PRZEDŁUŻENIE ZEZWOLENIA NA UDZIELANIE KOMUNII SW. W GODZINACH PÓŹNIEJSZYCH Z RACJI WIELKI EGO NAPŁYWU WIERNYCH]

(1IX 1849; OOCC IV 114—115)[140] [62] Najprzewielebniejszy Eminencjo

Wincenty Pallotti, kapłan rzymski, najuniżeńszy petent Waszej Najprzewielebniejszej Eminencji, ośmiela się przedstawić [co następuje]. Korzystał on dotąd z przyznanego mu łaskawie przez Waszą Eminencję upoważnienia, by w kościele Najśw. Zbawiciela Na Fali rozdzielało się Komunię św. w godzinę po południu z racji napływu wiernych, zwłaszcza wieśniaków, którzy po długich godzinach czekania na spowiedź, gdyby się to przeciągnęło do południa, nie mogliby przyjąć Komunii św. Ponieważ to upoważnienie wygasło, błaga, by Wasza Eminencja raczył przyznać je na czas przyszły.

Całuje św. Purpurę i prosi o pasterskie Błogosławieństwo. Niechaj łaska itd.

Do Jego Eminencji Najprzewielebniejszego Księdza Kard. Patriziego, Wikariusza Generalnego naszego Pana itd., itd.[141] Przez wyszczególnionego wyżej petenta.

[139] Następują własnoręcznie napisane słowa: „Z posłuchania Jego Świątobliwości, w Gaecie, dnia 12 marca 1849 r. Niech się cieszą z uzyskanych [łask]. Ludwik Kard. Altieri”. Z uwagi na słowa: „Niech się cieszą z uzyskanych” powstaje pytanie, czy obejmują one potwierdzenie egzempcji (zob. dokument 24). W formule tej chciano się dopatrzeć „odpowiedzi sybilińskiej” (por. Schulle, Cestalt III 699, nota 82). Otóż, mimo że chodzi tu o niezwykły przywilej, to jednak wiadomo, jak bardzo Pius IX szedł Pallottiemu na rękę! Prócz tego należy wziąć pod uwagę fakt, że „sybilińska odpowiedź” mogłaby być dopuszczalna ze strony wieszczków, ale nie ze strony władz Kościoła, gdyż ceniony przez papieża kapłan prosi o potwierdzenie praktyki dla usunięcia wątpliwości i spokoju sumienia. Zob. też B o n o m o, dz. cyt., 44, 52 i 58.

[140] Nie znamy pierwszego podania, które musiało być złożone w tej sprawie jesienią 1846 r. Prośba różni się od prośby przedstawionej dnia 6 IV 1848 (por. dokument 29) o przyznanie prawa rozdawania Komunii św. w późniejszych godzinach w czasie misji. Ponieważ chodzi tu o sprawę lokalną, podanie zostało skierowane do Wikariusza Rzymu.

[141] Następują własnoręcznie napisane słowa: „Pierwszego września 1849 r. Wyrażamy zgodę na okres trzech lat. Konstantyn Kard. Wikariusz”.