Strona 60
Tom II
Świątobliwość raczył zezwolić wspomnianemu Stowarzyszeniu na udzielanie Najśw. Eucharystii per se et per alios[129] po południu w czasie misji. I niechaj itd.[130] Do Jego Świątobliwości naszego Pana
Piusa IX
Miłościwie Panującego.
Petent wyżej wzmiankowany.
30. [PROŚBA O UZNANIE ZA WŁASNOŚĆ STOWARZYSZENIA ŚWIĄTYNI KATOLICKIEJ BUDOWANEJ W LONDYNIEJ]
(18 VI 1848; OOCC IV 105—107; Lettere, nr 1477)[131]
[58] Ojcze Święty
Wiadome jest Waszej Świątobliwości, że pewni kapłani Stowarzyszenia (della Congregazione) Apostolstwa Katolickiego czynią obecnie usilne starania, by zdobyć środki na budowę kościoła w Londynie szczególnie dla użytku Włochów, i że kościół ten ma występować pod wezwaniem św. Piotra, Księcia Apostołów. Otóż aby ten kościół został zbudowany i obsługiwany na rzymski sposób oraz by cel, dla którego został ufundowany, nie uległ zmianie w przyszłości, Ksiądz Wincenty Pallotti, Wyższy Przełożony wymienionego Stowarzyszenia, zwraca się do Waszej Świątobliwości z pokorną prośbą, by Wasza Świątobliwość raczył zatwierdzić to, iż kościół, kierownictwo i administracja jego dóbr mają należeć do tegoż Stowarzyszenia tak długo, jak długo ono będzie istniało i miało odpowiedni do potrzeb personel; w wypadku gdyby przestało istnieć czy mieć odpowiednie osoby, Stolica Apostolska miałaby
[129] Osobiście przez księży Stowarzyszenia lub przez innych, na ich prośbę.
[130] Papież napisał własnoręcznie: „Dnia 6 kwietnia 1848. Przyznajemy łaskawie upoważnienie, o którym w podaniu, tak by wierni również w półtorej godziny (po południu) mogli itd. P. Pius IX”.
[131] Dokument dotyczy ważnej dla rozwoju Dzieła Pallottiego fundacji w Londynie. W związku z opieką nad wychodźcami włoskimi i zgodnie z ekumenicznymi zamysłami dotyczącymi Anglii Pallotti wysłał do tego kraju już w r. 1844 ks. Rafała Melię, a później kolejno innych księży, wśród których wyjątkową rolę odegrał ks. Faa di Bruno. Wyłoniła się zatem potrzeba gromadzenia środków materialnych niezbędnych do budowy świątyni w Londynie. Główna troska o fundusze spoczęła na młodym Stowarzyszeniu, nic więc dziwnego, że zwróciło się ono o przyznanie będącego w budowie kościoła Instytutowi przeszczepionemu na stałe do Anglii. W latach 1858—1861 ks. Faa odbył podróż kwestarsko-apostolską po Europie i zgromadził, dla kontynuowania budowy, pokaźne fundusze. W roku 1863 największa ta katolicka świątynia w Londynie, przykryta już dachem, została konsekrowana w uroczysty sposób przez kard. Mikołaja Wisemana. Por. J. Gaynor, The English-Speaking Pallottins, Rzym 1962, 82—84 i 87.