Strona 58
Tom II
którzy ich nie mają, a prowadzą ubogi żywot wśród katolików, albo leż przesyłają do ubogich braci w krajach pogańskich.
7. Wszyscy członkowie, którzy żyją w takich społecznościach, jak seminaria, domy wychowawcze, klasztory, ochronki, sierocińce, hospicja itd., mogą ze sobą święcie współzawodniczyć w wyrabianiu przedmiotów służących do ożywiania św. wiary i do rozpalania miłości między katolikami oraz do szerzenia ich po całym świecie[124]. Ponadto mogą ofiarować nie tylko prywatne czy wspólne modlitwy, ale także mniejsze czy większe ofiary będące owocem częstych ich umartwień, jak i drobne przedmioty służące pobożności, które zbiorą wśród siebie lub własnoręcznie sporządzą, mając na względzie wspomniany cel apostolski Stowarzyszenia i Pobożnego Zjednoczenia.
8. Zarówno zdrowi, jak i chorzy mogą współdziałać przynajmniej modlitwą w intencji ożywiania wśród katolików wiary i rozpalania miłości oraz rozszerzania ich po całym świecie; bardzo skutecznie mogą to robić chorzy oraz cierpiący, ofiarując w tym celu swe cierpienia.
9. Wszyscy mogą, korzystając z czasu, miejsca, warunków, znajomości itd., zachęcać swych braci katolików, aby osobistą pracą, ofiarą czy modlitwą przyczyniali się do ewangelicznych dzieł Stowarzyszenia i Pobożnego Zjednoczenia, które zawsze i we wszystkim zmierzają do większej chwały Boga i wiecznego zbawienia dusz.
10. Wreszcie zachęca się wszystkich do częstego przystępowania do sakramentów świętych, do odprawiania codziennego rozmyślania o prawdach wiecznych oraz do odmawiania Różańca i następujących modlitw (…)
Resztę tekstu, zgodną z pierwszą wersją, podano w Wyb. 1117—119 nry [332] — [333].
28. (PODANIE W SPR AWIE ŚWIĘCEŃ W KONGREGACJI NA PODSTAWIE KANONICZNEGO TYTUŁU „WSPÓLNEGO
STOŁU”]
(rok 1848; OOCC IV 108—110)[125]
[56J Ojcze Święty
Kapłani Kongregacji Apostolstwa Katolickiego, najuniżeńsi petenci [Waszej Świątobliwości] ośmielają się wyjaśnić, że po pokornym przedstawieniu
[124] Na miejscu poprzednich słów: „podtrzymywania i rozszerzania pobożności i wiary katolickiej”.
[125] Mamy tu do czynienia z kartą zawierającą brudnopis podania do papieża w sprawie kanonicznego tytułu, wymaganego w Kościele do udzie lania święceń. Do oryginału tego brulionu ks. Orlandi dołączył dwa do datki, z których większy jest tu włączony do tekstu, mniejszy zaś umieszczony w przypisku. Wyszczególnione w brulionie petycji przyrzeczenia w liczbie pięciu wskazują na dość wyraźnie już ukształtowaną „Kongregację” pod względem prawnym; niemniej, z uwagi na brak wyraźnego jej zatwierdzenia, Kongregacja w oczach władz kościelnych nie ma jeszcze dość wyraźnego charakteru jako Instytut utworzony na podobieństwo zgromadzenia zakonnego, gdzie może być zastosowany tytuł „wspólnego stołu” (mensae communis). Stąd zaskakująca odpowiedź Piusa IX, o której niżej.