Strona 412

Śpiewa się Ps 132: O jak błogo i słodko itd., a tymczasem kapłan i pozostali z kleru przekazują kandydatowi znak pokoju. Zaraz też kapłan i asystenci przyklęknąwszy, odchodzą, by złożyć czerwone szaty, a przybrać białe. Wracają do ołtarza i następuje wystawienie Najśw. Sakramentu. Śpiewa się hymn ambrozjański z wersetami jak w tyt. I, (wyżej, nr [4i]). Bije się w dzwony, grają organy, śpiewa się Przed tak wielkim itd., wraz z modlitwami do Najśw. Sakramentu i [przepisanymi] z okazji dziękczynienia, wszystko zaś zamyka się udzieleniem błogosławieństwa Najśw. Sakramentem.

[7] Tytuł 4. [801]

O uroczystym błogosławieństwie, jakiego udziela się kapłanom tak Stowarzyszenia, jak i Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego przy włączaniu ich do grupy misjonarzy przeznaczonych dla jakiegokolwiek terytorium[802]

[7a] Na głównym ołtarzu zapala się przynajmniej sześć świec. Jeżeli kandydatem nie jest ktoś z innej kongregacji czy zakonu ścisłego, na mensie ma być umieszczona szarfa wełniana przeznaczona do użytku misjonarzy, pektoralny krzyż z wizerunkiem Ukrzyżowanego, jaki misjonarz ma nosić zwisający z szyi na piersi, oraz Pismo święte.

Kapłan przybrany w czerwoną kapę, wraz z asystentami w dalmatykach, mistrz ceremonii, akolici ze świecami i niosący pośród nich kadzielnicę, przystępują do ołtarza, poprzedzeni przez obecnych duchownych, idących parami, oraz przez kapłana, który ma być agregowany.

Po dojściu do ołtarza wszyscy klękają, adorują przez chwilę Najśw. Sakrament, modląc się w ciszy. [Po czym] śpiewa się

Hymn

[7b] Veni Creator itd., z wersetami (…)

Módlmy się[803]

Boże, któryś serca wiernych itd. [KLambr, nr [547]]. Wszechmogący, wiekuisty Boże, który wzbogacasz ustawicznie Kościół Swój nowym potomstwem, wzmóż wiarę i zrozumienie w naszych katechumenach, aby odradzając się w wodzie chrztu świętego, zaliczeni byli w poczet Twoich dzieci przybranych. Przez Chrystusa itd.

[801] Słowa: Tytuł 4, to dopisek późniejszy Ghirellego.

[802] Nagłówek ten, jak i tekst całego tytułu, niewiele różniącego się od obecnego, znajduje się już w Rytuale II i to w dwu wersjach (OOCC IX 105 nn; 126 nn). Początkami zaś swymi sięga roku 1839, tj. Reguł pisanych w Camaldoli, w których występuje pod tytułem: Porządek przyłączania księży do misjonarskiej grupy jakiejkolwiek Prokury Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego i świętych jego ustroni (OOCC II 455—468).

[803] Następuje teraz siedem modlitw liturgicznych, z których I do Ducha Świętego, VI o dar łez, pozostałe z Liturgii wielkopiątkowej.