Strona 397
Tom II
Kapłan wstępuje do ołtarza, całuje go w środku jak zwykle, skłania głowę przed krzyżem i śpiewa[769] :
Błogosławieństwo Boga wszechmogącego, Ojca + i Syna i Ducha Świętego niech zstąpi na was i niech pozostanie na zawsze. Amen.
[5] Tytuł 2 [Obrzęd kandydackich obłóczyn[770]
[5a] W oznaczonym dniu i godzinie[771] kapłan w czerwonej kapie i asystenci w dalmatykach, poprzedzeni przez wszystkich duchownych idących parami, przez akolitów, przez niosącego krzyż i kadzielnicę, przystępują jak zwykle do głównego ołtarza, na którym płonie sześć świec. Kandydat wraz z mistrzem nowicjuszów postępuje na końcu, zatrzymując się w środku prezbiterium. Wszyscy klękają na swoich miejscach, kapłan wraz z asystentami na najniższym stopniu ołtarza; oddają się w ciszy modlitwie, adorują Najśw. Sakrament, po czym kantorzy zaczynają śpiewać hymn.
Hymn
Veni Creator Spiritus itd.
Hymn śpiewają wszyscy, na zmianę, wedle zwyczaju.
V. Ześlij Ducha itd.
R. I odnowisz itd Kapłan wstaje i śpiewa:
Módlmy się.
Boże, któryś serca wiernych światłem Ducha Świętego oświecił,
[769] Tę ostatnią wskazówkę przejęto z tekstu przygotowawczego, którego nie ma w Rytuale II.
[770] Według EW (OOCC II s. 426), KLambr (nr [520] i szkicu do Konstytucji (Dz. II, s. 280, nr [15b]) obłóczyny kandydatów były w zasadzie przewidziane po ich miesięcznych rekolekcjach, wyjątkowo później, według uznania konsulty. Tę samą zasadę za RW przyjmuje szkic do planowanego Rytuału II z 1846 r., nie włączony jednak do tegoż zbioru, a w części tylko wcielony do Rytuału III. Oto pominięta w obydwu zbiorach część szkicu z r. 1846: „(…) Po ukończeniu rekolekcji miesięcznych lub według osądu konsulty, z uwagi na większe duchowe dobro kandydata i Stowarzyszenia, nawet po kilku miesiącach [pluribus, co dosłownie oznacza większą ilość miesięcy] przyobleka się kandydata w szatę Stowarzyszenia, a to w sposób następujący: Przez parę dni poprzednich mistrz nowicjuszów ma z pobożnością i powagą pouczyć kandydata o duchowym znaczeniu obrzędu, według którego powinien być przyobleczony; że mianowicie w sercu swym powinien wyzbyć się starego człowieka, a przyoblec w nowego: w Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego, a to poprzez doskonałe umartwienie wewnętrzne i zewnętrzne, zgodnie z Regułami i Konstytucjami Stowarzyszenia. Toteż w obrzędzie tym przypomina się pamięć męki i śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa, byśmy przy Bożej pomocy wedle sił upodobnili się Doń we wszystkim. W oznaczonym dniu (…)” itd., jak podajemy w tekście głównym.
[771] Cały ten wstęp aż do hymnu, opuszczony w Ceremoniale II, został tu przyjęty ze wspomnianego szkicu w dosłownym niemal brzmieniu (OOCC IX 62 nota 3).