Strona 365
Tom II
was wszystkich, prosząc o modlitwę, bym się mógł poprawić”, po czym odprawi nałożoną mu pokutę. Będzie się cieszył w duchu, że odkrył swe słabości, wspominając św. Pawła Apostoła [por. 2 Kor 12, 9] i wszystkich prawdziwych Sług Bożych, którzy zawsze radowali się z poznania własnych nędz, by się móc łatwiej z nich poprawić i tak usposobić się do staranniejszego naśladowania św. Pawła Apostoła i innych Świętych.
[35d] 5. Przed tym ćwiczeniem, w czasie jego trwania i przy zakończeniu odmawia się te same modlitwy, które są przepisane przy kapitule oskarżania się z win; przy czym przed końcowym odmówieniem Agimus Tibi gratias itd., mówi się, co następuje:
V To jest przykazanie moje [itd., jak w nrze [641] KLambr], do końca[702]
[702] A oto odrzucone dwie wersje tego rozdziału, o czym w przypisie pierwszym obecnego numeru: Wersja Maspaniego: „1. Po wejściu wszystkich do prywatnego oratorium, przewodniczący zacznie: Veni Sancte Spiritus itd. Emitte Spiritum tuum itd. Et renovabis itd. Dominus robiscum. Et cum itd. Oremus Deus ąui corda Fidelium itd. Deus ąui superbis resistis et gratiam praestas itd. Omnipotens et mitissime Deus itd. — Nowicjusze wyjawią wzajemnie swe braki przed mistrzem w nowicjackiej kaplicy, ale bracia pomocnicy między sobą, a klerycy [wzajemnie] między sobą. 2. Bracia pomocnicy należący do wspólnoty wyjawiać będą braki jeden drugiemu i podobnie wzajem klerycy studenci, a tak samo księża. 3. W miejscu, z którego zwraca się uwagę, obecny będzie sam tylko rektor i zwracający sobie kolejno uwagę: pierwsi to bracia pomocnicy, dalej klerycy studenci, wreszcie księża”. Punkty 4—9 to dokładne przepisanie końcowej części nru [638] 4 i całych nrów [639] — [641] KLambr włącznie. Wersja Ghirellego: „1. Zwracanie uwagi na wady będzie się odbywało raz w tygodniu w oznaczonym przez przełożonego dniu i porze. 2. Odbywać się to będzie w tym samym miejscu, w jakim odbywają się kapituły win, chyba że przełożony dla słusznych powodów uznałby, iż należy zarządzić inaczej. 3. Wezmą w tym udział wszyscy znajdujący się w świętym ustroniu, wyjąwszy nowicjuszów w ustroniach nowicjackich, którzy na swe wady będą wzajemnie zwracać sobie uwagę przed mistrzem. 4. Po wejściu na ustalone miejsce rektor albo przewodniczący z jego ramienia zacznie [następują modlitwy dokładnie jak w nrze 1 Maspaniego]. 5. Nastąpi chwila przerwy, by każdy mógł się przysposobić do odniesienia pożytku z czynionych sobie uwag. 6. Po krótkiej przerwie wstają wszyscy prócz rektora albo zastępcy, który może siedzieć; wywoła on niektórych z różnych grup obecnych, by na ich braki zwrócili uwagę ci, których do tego dobierze tenże przełożony. 7. Każdego, któremu zwróci się uwagę, rektor upomni po ojcowsku, nakładając mu pokutę. Będzie też mógł wytknąć mu jakiś ważniejszy brak zewnętrzny przeciw św. Regułom, jaki sam dostrzegł, a jakiego [napominanemu] nie wytknięto. 8. Zwracanie uwagi dotyczy jedynie naruszania Reguł. 9. Bracia pomocnicy będą jeden drugiemu wyjawiać swe braki, a podobnie wzajem klerycy studenci i tak samo księża. 10—13. Przed zwróceniem uwagi powie każdy” [następują przepisane dokładnie z KLambr całe nry [639] i [640]]. 14. Po skończonym zwracaniu sobie uwag bracia pomocnicy opuszczają oratorium czy inne miejsce, gdzie się to odbywało, i udadzą się do przyległego pomieszczenia; to samo uczynią klerycy, zanim księża rozpoczną zwracać sobie uwagę. 15. Gdy księża to ukończą, wszyscy zejdą się z powrotem na miejsce zwracania uwag, a rektor z miłością i gorliwością skarci te uchybienia przeciw świętym Regułom i Konstytucjom, jakie stwierdził wśród większości członków. 16. Wtedy wszyscy klękaji a rektor mówi:
V. To jest przykazanie moje,
R abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.
V Jeden drugiego brzemiona noście.
R A tak dopełnicie prawo Chrystusa.
Módlmy się.
Tchnij w nas, o Panie. Twojego Ducha miłości i w dobroci swojej zjednocz tych, których kat raić raczysz jednym Chlebem Niebieskim i pozwalasz w jednym przemiesi kiwać domu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
V. Pan nasz Jezus Chrystus niech w nas wzbudzi jednego ducha w dc skonałej miłości.
R. Teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen”.