Strona 332
Tom II
6. Dalej, w czasie Mszy św., konferencji duchownej czy w czasie aktów wspólnoty nie będzie się można odzywać do nikogo, chyba w razie pilnej potrzeby; lecz wtedy trzeba to zrobić w paru słowach i głosem przyciszonym, a najlepiej byłoby posłużyć sią znakiem, jeśli to wystarczy.
[16d] 7. Wyjąwszy tych, którzy dla dostatecznie ważnej racji mają zezwolenie przełożonego, niechaj nikt nie rozmawia z postulantami i nowicjuszami. A dotyczy to również studentów z różnych wydziałów, którzy nie będą mogli rozmawiać nawet pomiędzy sobą.
8. Pogrążą się w ścisłe milczenie po usłyszeniu głosu dzwonka danego na znak milczenia dziennego czy nocnego i będą tak trwać aż do ukończenia pierwszych ćwiczeń wspólnoty; w tym zaś czasie, poza wypadkiem konieczności, nie będą rozmawiać nawet z rektorem[584].
[16e] 9. Dla zachowania milczenia i zjednoczenia z Bogiem wszyscy księża i klerycy, przechodząc z jednego miejsca świętego ustronia na drugie, będą odmawiać zawsze głosem dającym się słyszeć przez drugich (aby nikt nie dał się pokonać niedbalstwu) Psalm (116) Laudate Dominum omnes gentes itd. i Psalm (50) Miserere mei Deus itd.[585], albo inny Psalm czy pobożną modlitwę własnego wyboru. Bracia zaś pomocnicy będą odmawiać „Ojcze nasz”, „Zdrowaś” i „Chwała Ojcu”, czy inne modlitwy lub akty strzeliste, odpowiednio do swej pobożności[586].
10. W ogólności niech każdy mówi przyciszonym głosem czy to w sypialniach, czy w pokojach, a także w pracowniach; a to samo powinno się stosować przy chorych, gdy wypadnie ich odwiedzić.
[17] Rozdział 11 O skromności
„Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom” [por. Flp 4, 5]
[17a] 1. Powinniśmy naśladować Pana naszego Jezusa Chrystusa również w [Jego] skromności, bo skoro św. Paweł Apostoł zalecał ją wszystkim tak, by jaśnieli nią w obliczu wszystkich ludzi [por. Flp 4, 5], to w o wiele większym stopniu powinno się to przejawiać w nas, którzy stosownie do wzniosłego naszego powołania mamy w Kościele Bożym jako kapłani zajmować miejsce Pana naszego Jezusa Chrystusa w podejmowaniu przecennych dzieł na większą chwałę Bożą i ku wiecznemu zbawieniu dusz; bracia zaś pomocnicy wedle możliwości swego stanu mają też z tym współpracować.
Dlatego, z ufnością pokładaną w Bogu, powinniśmy wyobrażać sobie,
[584] Por. tamże, nr [32].
[585] „Chwalcie Pana wszystkie ludy (…)”, „Zmiłuj się nade mną, Boże”.
[586] „czy inne modlitwy” itd. to późniejszy dodatek Pallottiego. Por. KLambr nr [33].