Strona 306
Tom II
[50] 29. [Pragnienie chwały Bożej i zbawienia dusz]
W czasie śmiertelnej swej męki Pan nasz Jezus Chrystus powiedział: „Pragnę!” [J 19, 28], chcąc przez to wyrazić nie tylko naturalne pragnienie, ale o wiele bardziej duchowe pragnienie chwały Ojca i zbawienia dusz. Otóż z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa jesteśmy obowiązani do stosowania wszelkich duchowych środków do tego, by pragnienie większej chwały Bożej i zbawienia dusz było w nas zawsze żywe i z dnia na dzień potęgowało się — aż do śmierci. A wielkie to i wzrastające pragnienie powinno być jednym ze znamion wyróżniających wszystkich członków Stowarzyszenia.
[51] 30. [Znoszenie wszelkich cierpień] dla nawrócenia grzeszników]
W czasie swego konania Pan nasz Jezus Chrystus chciał przejść także przez największe cierpienie opuszczenia ze strony swego Ojca, by każdy człowiek, który ze swej winy zasłużył na utratę łaski, mimo wszystko nawrócił się i żył [por. Mt 27, 46; Łk 23, 46]. Toteż z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa powinniśmy być gotowi do chętnego znoszenia wszelkich cierpień dla nawrócenia biednych grzeszników. A to [usposobienie] powinno być również jedną ze znamiennych cech naszego Stowarzyszenia.
[52] 31. [Nie zaniedbywać żadnego dzieła jakiego chce od nas Bóg]
Na krótko przed swą śmiercią Pan nasz Jezus Chrystus powiedział: Consummatum est — wszystko się wykonało [por. J 19, 30]. Toteż my, z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa, który wszystko wykonał dla naszego zbawienia, powinniśmy w całym życiu stosować i wykorzystywać wszelkie środki, jakie Bóg przekazał Stowarzyszeniu i jakich jeszcze chce nam przymnożyć[506], by oddawać się aż do śmierci, zawsze z coraz większą doskonałością, wszelkim dziełom dla większej chwały Bożej i dla większego uświęcenia duszy, tak własnej, jak bliźnich, nie zaniedbując przy tym żadnych z tych wielkich czy małych dzieł, jakich Bóg od nas żąda[507].
[53] 32. [Życie w gotowości na śmierć]
Pan nasz Jezus Chrystus w chwili konania zawołał: „Ojcze, w ręce Twoje oddaję ducha mego” [por. Łk 23, 46]. Otóż z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa powinniśmy korzystać i z tej nauki odnoszącej się do żywota wiecznego, zawsze polecając czynem ducha naszego w ręce
[506] „i jakie jeszcze chce nam przymnożyć”, dodano później.
[507] W oryginale myśl ostatnia była wyrażona skromniej: „nie zaniedbując z nich żadnej, zarówno wielkiej jak małej”.