Strona 298
Tom II
do jakiejkolwiek czynności, winniśmy pomyśleć co do jednej lub drugiej, czy też w rozmaitych okolicznościach dnia, jak by myślał, jak by mówił albo jak by postąpił Pan nasz Jezus Chrystus; powinniśmy też starać się usilnie zawsze i we wszystkim o to, co najdoskonalsze.
[28] 7. [Duch ofiary]
Aby wieść stale życie w dokładnym przestrzeganiu świętego prawa Bożego i kościelnego, świętych Reguł i Konstytucji, w doskonałej czystości, ubóstwie, posłuszeństwie, i aby wytrwać [w Stowarzyszeniu], musimy wytężyć siły do budowania w sobie duchowego gmachu cnót świętych, pełnionych przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. A ponieważ w tajemnicy swego Wcielenia przyszedł na świat w duchu ofiary i w duchu ofiary żył i umarł na krzyżu, podobnie i my z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa powinniśmy żyć i umierać, wiodąc życie ofiary od chwili wstąpienia do Stowarzyszenia aż do śmierci, zawsze w coraz bardziej efektywnym i doskonalszym umartwianiu wszystkich naszych namiętności. Przypomina się tu, że cały obrzęd przepisany przez nasze święte Konstytucje przy formalnym wstąpieniu [do Stowarzyszenia] zmierza do tego, by w serce wstępujących wszczepić stałe nastawienie na praktykowanie życia w prawdziwym duchu ofiary[492].
[29] 8. [Dziecięctwo duchowe]
Pan nasz Jezus Chrystus narodził się jako dziecię; przeto i my mamy kształtować w sobie dziecięctwo duchowe z miłości do Pana naszego Jezusa Chrystusa. Powinniśmy zatem żyć jak dzieci w rękach naszych przełożonych i ojców duchownych. Winniśmy też starać się nieustannie o pełnienie aż do śmierci wszystkich cnót duchowego dziecięctwa, jak: szczerości, niewinności, gołębiej prostoty połączonej z przezornością węża [por. Mt 10, 16], miłej uprzejmości i skromności.
[30] 9. [Ustronność życia, modlitwa i milczenie]
Pan nasz Jezus Chrystus przyszedł na świat jako dziecię w ustronnej, betlejemskiej grocie. Będąc Mądrością nieskończoną, chciał mimo to znaleźć się w położeniu niemowląt, które nie potrafią mówić, błagając za nas swego Przedwiecznego Ojca. Z miłości przeto do Pana naszego Jezusa Chrystusa powinniśmy dokładać wysiłków, by naśladować Go w umiłowaniu i praktykowaniu ustronnego życia modlitwy i milczenia, jak nam to przepisują święte Reguły. Trzeba [przy tym] mieć na uwadze, że Reguła polecająca odmawianie Psalmów: (118) Laudate omnes gentes itd. (i 50) Miserere mei Deus itd., i to głosem słyszalnym, wypowiadanym w świętym ustroniu w czasie przechodzenia z miejsca na miejsce[493], stanowi duszę milczenia; milczenie zaś usposabia nas do
[492] Zob. OOCC II 410 nn. i IX 250 nn. Wydano je uprzednio w r. 1936 w zbiorku pt.: Ordo et preces sacrarum functionum CongregationisApostolatus Catholici, s. 5—10.
[493] Zob. np. nr [33] KLambr, s. 86.