Strona 289

Tom II

w głównych postawach wewnętrznego i zewnętrznego Jego całego najświętszego życia.

[18h] Głównymi wewnętrznymi postawami, jakie powinniśmy mieć osobno na uwadze u Chrystusa dla naśladowania Go, są: duch ofiary, niepojęta miłość krzyża i [podejmowane] cierpienia duchowe, stała praktyka wypełniania zawsze najświętszej i najwznioślejszej woli Ojca Niebieskiego, pokora i łagodność Jego Serca, nieszukanie własnej chwały, a za to zamiłowanie do [doznawania] wzgardy, niepojęte umiłowanie ubóstwa, bezgraniczne umiłowanie chwały Ojca Niebieskiego, a także zbawienia dusz, mimo świadomości, że tak nieliczne z [tej miłości] skorzystają, a tak wiele okaże niewdzięczność wobec dobrodziejstwa Odkupienia; [wreszcie] duch nieustannej modlitwy i zjednoczenia z Bogiem.

[19] WCZEŚNIEJSZA DEKLARACJA DOTYCZĄCA W SPOSÓB SZCZEGÓLNIEJSZY UMOWY[472]

(jesień 1846; OOCC III 82—88)

Stowarzyszenie Księży i Braci pomocników Pobożnego Zjednoczenia jest obowiązane naśladować św. Rodzinę z nazaretańskiego Domku w wiernym trwaniu pod wpływem więzi miłości Bożej, która jest mocna jak śmierć: Fortis ut mors dilectio [por. Pnp 8, 6].

[19a] Doświadczenie wykazuje, że człowiek, który poświęcił się Bogu nawet poprzez uroczyste śluby, jeżeli traci miłość Bożą, to nie tylko uchyla się od zachowywania świętych ślubów, ale w dodatku staje się szkodliwy dla zakonnego instytutu, w którym uroczyście składał profesję. Dlatego przy pełnym zawsze szacunku dla instytucji świętych uroczystych ślubów, z uwagi na naturę Stowarzyszenia Księży Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, które w Kościele Bożym ma być jakby punktem środkowym pomiędzy duchowieństwem świeckim i zakonnym, by mogło z całą możliwą energią pobudzać jedno i drugie duchowieństwo w świętej niejako lidze do ożywionej i owocnej pracy przy poczynaniach ewangelicznych, trzeba odpowiednio dać temu wyraz i jest rzeczą wskazaną, aby Księża Stowarzyszenia nie wiązali się węzłem świętych ślubów. Stąd też Stowarzyszenie nie będzie nigdy nosiło miana zakonu kleryków regularnych, ale po prostu miano Stowarzyszenia (Congregazione) Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

[472] Nagłówek pochodzi od Orlandiego, wyjąwszy słowo „dekleracja” dodane przez ks. Hettenkofera. Założyciel, jak już wiadomo, po dojściu do przekonania, że rozpędowa część Zjednoczenia ma być osobnym Instytutem, ustalił niebawem, że węzłem wewnętrznym wiążącym z nim członków będzie umowa zbiegająca się z konsekracją, a w miejsce ślubów wprowadził cztery przyrzeczenia w r. 1846, do których w następnych latach dołączył dwa dalsze. Dokumenty umieszczone pod nrami [19] i [20] dotyczą tej sprawy. Co do zobowiązania wypływającego z umowy zob. s. 380 nr [2].