Strona 209
Tom II
Trzeba uważać, by klerycy i księża również w dyrektorium oddawali się nauce regularnie i systematycznie.
[526] Do złożenia formalnego aktu konsekracji pod koniec dyrektorium będą dopuszczeni kandydaci, których konsulta większością głosów uzna za odpowiednich. Gdyby kto nie został dopuszczony, lecz nie byłoby wyraźnych powodów do odrzucenia go, według uznania konsulty można przedłużyć czas dyrektorium.
[527] Dla dobrego przygotowania się do formalnego aktu konsekracji [kandydaci] przez całe dziesięć dni odprawiać będą rekolekcje według przepisów przewidzianych dla dziesięciu dni samotności[326]. Należy przy tym bardzo zważać, by nie doszło do czynienia z tego czystej formalności.
Następnego dnia po ukończeniu rekolekcji kandydaci złożą formalny akt poświęcenia się Bogu.
Rozdział 4 Natura i duch formalnego aktu konsekracji
[528] Taka jest natura tej konsekracji, że nie ma ona charakteru ślubu, ale wiąże się z umową zawieraną na stałe ze Stowarzyszeniem.
Toteż w duchu tej konsekracji składa się publicznie wyznanie i opowiedzenie za owym świętym zobowiązaniem, jakie wiąże nas wszystkich bez względu na to, czy kto jest osobą świecką lub kapłanem, nakazując zawsze żyć w Bogu, czynić wszystko dla Boga, myśleć, mówić, posługiwać się zmysłami, ciałem, władzami duszy oraz stworzonymi rzeczami dla większej chwały Boga i dla większego uświęcenia naszego i naszych bliźnich. Wszyscy bowiem jesteśmy obowiązani stawać się świętymi i doskonałymi jak Ojciec Niebieski [por. Mt 5, 48]; wszyscy też dla jak najpełniejszego zachowania przykazania miłości [por. Mt 22, 39] powinniśmy, o ile to od nas zależy, starać się o większe uświęcenie tak nas samych jak i bliźnich. Powinniśmy też być tak usposobieni, by być gotowymi utracić raczej cały świat, niż zgubić własną duszę [por. Mt 16, 26] czy dopuścić do zatraty duszy bliźniego. Otóż przez nasze poświęcenie się Bogu składamy publiczne oświadczenie, że przyjmujemy na siebie wszystkie te zobowiązania.
[529] Z tej konsekracji powinno się wyciągnąć taki pożytek, by zachowywać zawsze w żywej pamięci nasze święte zobowiązania, żywić coraz większą ufność i ducha modlitwy dla uzyskania łaski do wiernego zachowywania wszystkich zobowiązań, dla stałego postępu w jak najdoskonalszym zachowywaniu przepisów i dla stałej gotowości, by utracić raczej świat cały i by narazić się raczej na śmierć, niż wystawić się na niebezpieczeństwo jakiegoś niedociągnięcia, przy możliwie najdoskonalszym zachowywaniu świętych naszych zobowiązań.
[326] brak treści przypisu