Strona 195

W celu szerzenia i pielęgnowania pobożności wśród wiernych misjonarze powinni być wyposażeni w odpowiednie władze, mieć książki i podręczniki, znać praktyki pobożne i odpusty, umieć poświęcać przedmioty dewocyjne i móc zapisywać wiernych do różnych bractw czy stowarzyszeń religijnych, jak do bractwa Różańca Św., Matki Boskiej Karmelitańskiej, Szkaplerza Niepokalanego Poczęcia, szerzonego przez Ojców Teatynów, Matki Boskiej Bolesnej, Trójcy Przenajświętszej, Najśw. Maryi Panny od wykupu niewolników, Paska św. Franciszka z Asyżu, Najśw. Serca Pana Jezusa i Serca Najśw. Maryi Panny, Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa i innych, jakie może powstaną w Kościele Bożym.

[462] Powinni też mieć upoważnienie do udzielania Błogosławieństwa Papieskiego z odpustem zupełnym na chwilę śmierci oraz władzę poświęcania różańców, medalików, krzyżów i krzyżyków w celu nakładania odpustów, jakby te przedmioty były poświęcone przez Ojca św.

Przede wszystkim zaś trzeba się postarać, by misjonarze mieli władzę zakładania Drogi Krzyżowej w tych miejscowościach, gdzie nie ma Ojców Franciszkanów, Obserwantów lub Reformatów.

Postarają się też o uzyskanie upoważnienia, jakiego św. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zwykła udzielać misjonarzom dla załatwiania spraw sumienia.

[463] Ponieważ wierni w innych krajach z czcią i szacunkiem odnoszą się do wszelkich świętych obrazów, różańców, książek i przedmiotów dewocyjnych przywożonych przez misjonarzy z Rzymu, należy zadbać i o to, by wszyscy misjonarze przed wyjazdem byli zaopatrzeni obficie w tego rodzaju przedmioty; dla większej zaś pociechy wiernych należy się postarać o poświęcenie przez Ojca św. tych przedmiotów, jakie on zwykle poświęca.