Strona 194

Tom II

będą odprawiane również i w tym celu. Co więcej, każdego kto wstąpi do świętego ustronia, by przygotowywać się do zagranicznych misji, poleci rektor tego ustronia modlitwom całej wspólnoty któregoś z klasztorów dziewic Bogu poświęconych, aby wszystkie, oddane wielkiej sprawie uformowania prawdziwego misjonarza i utrzymania go stale w wielkiej świętości i owocnej gorliwości, podjęły co do tego, by tak powiedzieć, święte zobowiązanie, oraz by przez swe nieustanne i zwielokrotnione modlitwy wypraszały u Ojca zmiłowań [por. 2 Kor 1, 3] wszystkie niezbędne do tego łaski. I tak się będzie postępować w odniesieniu do wszystkich [kandydatów na misje].

[458] Po wykazaniu, przez egzaminy i ćwiczenia, swej zdatności do pełnienia wielkich obowiązków misjonarskich w krajach pogańskich, misjonarze powinni przed odjazdem odprawić miesięczne rekolekcje według metody św. Ignacego[317]. A ponieważ rekolekcje te mają [oni] uważać za ostateczny termin, którego im Bóg przed wyjazdem użycza dla przygotowania się na wszelkie łaski konieczne do pełnego ukształtowania się na misjonarza, przeto wszyscy powinni je odprawić z jak największą gorliwością. A że rekolekcje nie będą owocne bez zachowania doskonałego milczenia, należy go przestrzegać jak najściślej, trzymając się metody podanej dla dni samotności[318].

[459] A jak Boski Odkupiciel wysyłał po dwu uczniów, tak też i nasi misjonarze, jeżeli nie wyjeżdżają w liczbie wystarczającej do kierowania seminariami czy kolegiami na terenach pogańskich, powinni wyruszać przynajmniej po dwóch. Jest to rzecz ogromnej wagi i wzajemnych korzyści, bądź dla wzajemnego kierownictwa duchowego, bądź dla udzielania sobie rad, bądź dla sprawowania sakramentów św. Dlatego też nie będzie się nigdy wysyłało jednego misjonarza, chyba że ma się go dołączyć do innego, przedtem już wysłanego, albo gdy zachodzą okoliczności sprzyjające wyjątkowo pracy jednego misjonarza.

[460] Wyjeżdżających misjonarzy należy zaopatrzyć w liturgiczne naczynia i szaty oraz we wszystko, co jest potrzebne do sprawowania Najśw. Ofiary i sakramentów świętych — o ile mają się udawać do miejsc, gdzie może nie ma tych przedmiotów.

Jeżeli ich placówki misyjne są ubogie i potrzebują przedmiotów do ozdoby kościołów, do odprawiania Mszy św. i [innych] świętych obrzędów, a także przedmiotów potrzebnych do wystawienia Najśw. Sakramentu, do procesji, czy do urządzania nabożeństw publicznych ku większemu zbudowaniu ludu, należy wedle możności postarać się o nie, by misjonarze byli zaopatrzeni dostatecznie we wszystko, co potrzebne.

[461] Trzeba ich również wyposażyć w Pismo św. i w podręczniki teologii dogmatycznej, apologetycznej i moralnej, w katechizm rzymski,

[317] Por. OOCC II 253.

[318] Por. wyżej, nr [334].