Strona 191
Tom II
pouczeń i od wyrobienia w sobie zdolności koniecznej do krzewienia wiary — przy czym daleko mniej by się natrudził niż żołnierze przy opanowywaniu znajomości sztuki wojennej — wykazałby z całą pewnością, że brak mu ducha właściwego do świętych misji.
A jak misje w krajach pogańskich mogą się rozwijać w sposób cudowny, jeżeli tylko misjonarze zachowają pokój, zgodę i jedność ducha, tak niezgoda i różnice poglądów niweczą rozwój misji, a przynajmniej bardzo go hamują.
[445] Trzecim celem zakładania świętego ustronia dla misji zewnętrznych jest urabianie wszystkich misjonarzy na prawdziwych synów jednej i tej samej Matki. Tam mają być oni ożywiani wspólnym duchem, tj. duchem bezinteresowności i pokory; tam mają się przyozdabiać w wielką świętość, tam przejmować się tymi samymi zasadami doskonałości ewangelicznej i korzystać z tych samych środków duchowych opartych na najświętszym życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa, by pałać prawdziwym i niegasnącym płomieniem większej chwały Bożej i zbawienia dusz; tam mają się wszyscy wyrabiać na mężów posłusznych i ulegających z synowską, z pełną czci i prawdziwie katolicką miłością Zastępcy Jezusa Chrystusa, najwyższemu Pasterzowi rzymskiemu, aby w cieniu Stolicy świętej przepajać się jedną i tą samą nauką Kościoła rzymskiego. Przejęci jego duchem, przygotowani do prac świętego posługiwania według obrządku katolickiego, rzymskiego i apostolskiego Kościoła św., w jedności i gorliwości mają wyruszać w świat, by głosić królestwom i ludom Ewangelię Królestwa Bożego i przekazywać im wraz z darem wiary świętej wszystkie skarby Kościoła Chrystusa.
[446] Kto ma choćby nawet słabe pojęcie o misjach, widzi jasno, że gdyby wszyscy misjonarze byli w ten sposób wyrobieni, nie byłoby pośród nich ani jednego, który by nie doszedł do bardzo skutecznych osiągnięć w dziedzinie ewangelizacji dla większej chwały Bożej i na pożytek dusz.
A ponieważ tego rodzaju wyrobienie misjonarzy ma dla religii przeogromne znaczenie, powinno się wytężyć wszystkie siły i użyć wszelkich środków wskazanych przez miłość i gorliwość, aby każdy, kto pragnie się udać na misje zewnętrzne, musiał dla takiego przysposobienia się przebywać przez pewien czas w świętym ustroniu dla misji zagranicznych[315].
[447] Jak kandydaci do Stowarzyszenia Pobożnego Zjednoczenia, przyjmowani zgodnie z Regułami i z naturą tegoż Stowarzyszenia, nie wiążąc się węzłem ślubu, lecz węzłem miłości, gorliwości, ducha Instytutu i zawieranej umowy, zostają do niego wcieleni, podobnie i ci, co wstępują do ustronia z myślą o zagranicznych misjach, po wypróbowaniu
[315] Por. OOCC VI 7.