Strona 176
Tom II
Potem zaintonuje się pobożnie[293] hymn Veni, Creator Spiritus, z wersetem i oracjami: 1. Deus qui corda fidelium itd. 2. Deus qui superbis resistis et gratiam praestas humilibus itd. (ad petendam humilitatem) i 3. (ad petendas lacrymas) Omnipotens et mistissime Deus, qui sitienti populo itd.[294]
[386] [Następuje] główne i zasadnicze kazanie. Po wygłoszeniu przemówienia wystawia się Najśw. Sakrament, śpiewa się Litanię do Najśw. Dziewicy albo tylko Tantum ergo, z wersetem i oracją, po czym błogosławi się lud Najśw. Sakramentem. Należy jednak pamiętać, że z uwagi na miejscowe jakieś warunki czy na usposobienie ludu będzie lepiej udzielić błogosławieństwa Najśw. Sakramentem po katechizacji, a wówczas po błogosławieństwie następuje główne i zasadnicze kazanie, które zakończy się błogosławieństwem przy użyciu krucyfiksu.
Podczas wychodzenia ludzi z kościoła śpiewa się jakąś pieśń nadającą się do obudzenia skruchy i prawdziwego nawrócenia ludu.
[387] Wszystkie te funkcje, opisane dotąd, mają być tak prowadzone, by zakończyły się na wieczorny „Anioł Pański”.
Gdyby jednak biskup uznał za konieczne, by dla lepszej frekwencji wiernych rozpocząć funkcję nieco później, i dlatego trzeba by ją zakończyć w jakiś czas po „Anioł Pański”, zrobi się tak, jak chce biskup czy proboszcz, za jego zgodą.
Należy jednak dążyć do tego, by takie przesuwanie porządku przyjmować jedynie z prawdziwej potrzeby większego pożytku duchowego wiernych, gdyż przez tego rodzaju zmiany przeszkadzałoby się w prowadzeniu oratorium nocnego.
[388] Po ukończeniu dziennych nabożeństw przechodzi się do wieczornych, to jest do głoszenia kazań po placach; to zaś należy czynić w kilku punktach miasta i w miejscach, w których, jak wiadomo, znajdują się osoby powodujące publiczne zgorszenie. W końcu należy zachęcić wiernych, by udali się na nocne oratorium. Dlatego jeden z misjonarzy lub kilku z nich zaraz po zakończeniu popołudniowych funkcji, z pewną liczbą członków bractwa uczestniczącego w misji czy z nią współpracującego, towarzyszy [głównemu] misjonarzowi. Jeden z bractwa dźwiga wzniesiony wizerunek Ukrzyżowanego, dwaj po bokach niosą latarnie, a inni śpiewają pieśni religijne pobudzające lud do pokuty czy do nabożeństwa do Najśw. Dziewicy. Doszedłszy do jednego czy drugiego placu, misjonarz z podniesionego miejsca intonuje wraz z kantorami: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Potem śpiewają Pozdrowienie Anielskie, Niech Cię Bóg chroni, Maryjo, itd. Z kolei misjonarz przemawia krótko, lecz przejmująco na jakiś temat związany z pokutą, zapraszając potem lud na oratorium nocne. Śpiewając w dalszym
[293] W oryginale poprzednim ta część zdania miała następujący ciąg dalszy: „albo też, jeżeli się to uzna za odpowiedniejsze dla pożytku ludu, zaśpiewa się «Pozdrowienie Anielskie*, Niech Cię Bóg chroni, Maryjo, a po zakończeniu tego kaznodzieja mówi: Veni Sancte Spiritus reple Tuorum corda itd., z wersetem i modlitwą jak wyżej. Zaraz po tym zaczyna (…)”
[294] Są to znane modlitwy z Mszy wotywnej o Duchu Świętym: 1. „Boże, który serca wiernych…”, 2. „Boże, który pysznym się sprzeciwiasz, a pokornym łaski dajesz…”, i 3. „Wszechmogący i najmiłościwszy Boże, który pragnącemu ludowi…”