Strona 174
Tom II
[377] Gdyby misjonarze znaleźli się wśród ludu źle usposobionego, roztropność pasterska, jakiej mają się trzymać, nie będzie polegała na opuszczeniu poświęcenia wody z obawy, że może to być przez lud niedocenione, lecz odłożą to raczej na jeden czy dwa dni, by lepiej przysposobić tak lud, jak samych siebie do uzyskania błogosławieństw z miłosierdzia Bożego. Dokonają więc tego [poświęcenia] z wielką ufnością i pokorą, a wpatrzeni w miłosierdzie Boże niech się nie zdziwią, jeżeli czasem, a nawet często przyjdzie im pośród religijnego podniecenia i wrzawy radować się z tym obfitszych i cenniejszych zmiłowań, im większa może była przewrotność wśród ludu.
[378] Poczynając od pierwszego wieczoru lub co najmniej od całego pierwszego dnia misji, będą się starali z wielką i budującą uwagą zebrać od najgorliwszych duchownych pracowników wszelkie informacje dotyczące obyczajów ludu i wszelkich jego potrzeb duchowych. [Chodzi o to], by w czasie świętej misji, według różnych elementów, jakie się na nią składają, wykorzystać to przy głoszeniu zasad nauk oraz przy oratoriach nocnych, a także, by mogli jak należy zadośćuczynić potrzebom sumienia.
[379] Przy zasięganiu niezbędnych informacji, o ile dojdzie się do przekonania, że można to czynić roztropnie, ustalą też z gorliwymi pracownikami spośród kleru środki i sposoby, jakie należy stosować, by o ile możliwe służyć [ludziom] pełną pomocą.
Jeżeli przeprowadza się misję świętą w miasteczkach położonych pośród pobliskich miejscowości, miast, wiosek i osad to poczynając od pierwszego dnia jeden lub więcej misjonarzy wyruszy z formalnym zaproszeniem, głosząc słowo Boże w sposób naprawdę wzruszający, by pobudzić lud danej miejscowości do uczestnictwa w świętej misji w pobliskim mieście czy osadzie.
[380] W dni misyjne urządza się dla ludu następujące nabożeństwa zwyczajne:
Rankiem, w porze odpowiadającej większości ludzi, po trzech podwójnych sygnałach dawanych przy pomocy dzwonów w trzech odstępach czasu, ma być odprawiona Msza św. wraz z trzecią częścią Różańca, z modlitwami o dobrą śmierć, z litanią i modlitwą do Najśw. Maryi Królowej Apostołów. Mszę odprawi jeden z misjonarzy. Przybrany w szaty liturgiczne, w towarzystwie dwu kleryków czy braci z pochodnią lub zapalonym łuczywem, z wielką czcią nieść będzie relikwię Najśw. Maryi Panny. Przyszedłszy do ołtarza wystawi ją ku czci publicznej, a po Ewangelii mszalnej pobudzi lud do jak najgorętszego nabożeństwa do Matki Bożej, przytaczając jakiś krótki a budujący przykład. W czasie Mszy św., w momencie podniesienia, śpiewa się z wielką powagą: Wielbię Ciebie w każdym momencie itd.[290] lub: Niech się wielbi i wyraża wdzięczność itd.
[290] Vi adoro ogni momento (…), Sia lodato e ringraziato (…) — dwie krótkie formy słowne przy adoracji Chrystusa, jakie przetrwały do naszych czasów.