Strona 145

[262] Aby rektor mógł mądrze postępować w przydzielaniu ręcznych prac każdemu, ci, którzy nie są naprawdę w stanie wykonać swych prac, mają o tym z dnia na dzień powiadamiać tegoż rektora.

Przypominając sobie ową harmonię i najwyższą miłość, jaka panowała w nazaretańskim Domku, będą się wszyscy starali ukończyć wcześnie prace związane z własnym obowiązkiem, by dostąpić zasługi niesienia miłosiernej pomocy swym braciom w pełnieniu właściwych im obowiązków, zgodnie z poleceniem rektora. I staną się w ten sposób bogaci w najcenniejsze zasługi zarówno miłości, jak i posłuszeństwa.

[263] Duchowni nie powinni nigdy nawet na moment oddawać się bezczynności, albowiem czas, jaki powinni by wykorzystać na prace duchowe, świętą posługę i na kościelne studia, nie jest zbyt długi — niby trwający kilka wieków. Ponieważ jednak mogłoby się przytrafić, że ktoś z nich na skutek umysłowego zamętu poczułby się w jakimś momencie jakby niezdolny do skupienia się w zaciszu swego pokoju na jakimś działaniu, by nie wzięło w nim górę lenistwo, niech się uda natychmiast do rektora, by dowiedzieć się od niego, czym by się miał zająć. Rektor zaś, wezwawszy światła Bożego, niech mu wyznaczy albo jakieś zagadnienie ze św. teologii dogmatycznej, z Pisma św., z teologii moralnej, czy z apologetyki, albo jakiś temat kaznodziejski, o którym ma pisać, albo jakąś posługę duszpasterską, albo coś związanego z godnym wyglądem Domu Pańskiego, co może czeka na wykonanie we własnym kościele; a we wszystkim niech się kieruje względem na charakter i usposobienie duchownego, by pomóc mu w odpowiedni sposób oraz by uzdolnić go jeszcze bardziej do tego, co wiąże się z chwałą Bożą.

[264] Modlitwy Stowarzyszenia będą ofiarowywane także w celu uzyskania łaski, aby żadna osoba w świętych ustroniach Pobożnego Zjednoczenia nie straciła ani chwili czasu na bezczynność — matkę wielu występków.