Strona 14

wielki dług wdzięczności za udostępnienie znacznej części prac Założyciela, jak i za ogrom trudu wkładanego w sprawę przekładu w ciągu lat około trzydziestu pięciu.

W związku jednak z charakterem obecnego wydawnictwa należy stwierdzić, że przekłady śp. ks. Wróbla są bardzo nierównej wartości. Nie jakoby Tłumacz nie znał dostatecznie języka i myśli Założyciela[15] czy jakoby nie zawsze pracował z taką samą starannością, ale dlatego, że przy tym pierwszym polskim tłumaczeniu wychodził ze specjalnego założenia. Znajomość tak Pallottiego, jak i jego ducha była u nas wtedy raczej słaba; Pisma zaś o cechach mistycznych mogłyby czytelników dziwić, a może zrażać czy zniechęcać. Dlatego ks. Wróbel, jak to wyraźnie zaznaczył przy przekładzie Reguły pod nazwą Kopii Lambruschiniego[16] , nie tłumaczył zawsze całych tekstów, a niejednokrotnie podawał tylko ich zasadniczą treść, jak łatwo się o tym przekonać z poniższych przykładów. Przykłady te są tu przytaczane jedynie dla zilustrowania powodów, dla których prawie wszystkie teksty umieszczone w niniejszym II tomie musiały być tłumaczone na nowo[17].

[15] Pomyłki czy niedokładności wynikające najczęściej z trudnych tekstów Świętego zdarzały się tylko wyjątkowo. Tak np. zdanie: Ma potrebbe forsę combinarsi, che tenendo nel suo posto di Londra D. Giuseppe potesse jare da Superiore presso Oxford, e proseguire per se e per alium le imprese Evangeliche (…), (Lettere, nr 1297) ks. Wróbel tłumaczy: „Może udałoby się tak zrobić, żeby Ksiądz Józef Fa&, mieszkając stale w Londynie, był jednocześnie przełożonym w Oxfordzie i sprawował tam prace ewangeliczne” (Kształtowanie ducha Kongr., 191—192), gdy ma być: „sprawy jednak mogłyby się tak potoczyć, że pozostawiając na swym miejscu ks. Józefa w Londynie, Ksiądz mógłby być przełożonym w pobliżu Oksfordu i kontynuować osobiście lub przez kogoś ewangeliczne prace…” Inną niedokładność popełnił ks. Wróbel w dokumencie z dnia 24 IX 1846, gdy słowa: delia libera amministrazione dei SS. Sacramenti tłumaczy: „na udzielanie Komunii św. bez specjalnych ograniczeń” (Kształtowanie ducha Kongregacji, 35), choć powinno być: „na udzielanie św. sakramentów (…)”.

[16] Reguła Kongregacji, s. IX.

[17] Przykład 1.