Strona 127
Tom II
Rozdział 4
O wicerektorze
[173] Kto w świętych ustroniach Stowarzyszenia obejmie to stanowisko, sta wszy się z rektorem niby jedną duszą i jednym sercem, pozostaje w pełnej zależności w tym wszystkim, czego życzy sobie sam rektor; ma władze mniej czy więcej ograniczone na stałe, dorywczo czy też tylko w czasie jego nieobecności, w zależności od tego, jak przekazuje mu je rektor. W czasie zaś prawowitej przeszkody samego rektora kieruje i rządzi wspólnotą, i w konsekwencji reprezentuje osobę rektora.
[174] Kiedy zaś wicerektor zastępuje rektora, powinien sprawować funkcję kierownictwa i rządzenia w tym samym usposobieniu słodyczy i dobrej miłości, z gorliwością i z nastawieniem służenia, a nie panowania — na wzór Pana naszego Jezusa Chrystusa [por. Mt 20, 28]; wszyscy zaś, jakby to był sam rektor, mają mu okazywać zupełną uległość, w duchu prawdziwego posłuszeństwa, pokory i. miłości.
Rozdział 5
O prefekcie zakrystii i kościoła
[175] Najszlachetniejszą i najcenniejszą częścią świętych ustroni jest z całą pewnością kościół i zakrystia. Jeżeli w odniesieniu do pałaców wielmożów i władców tej ziemi osoby, które odpowiedzialne za to, z przyjętego obowiązku (na ogół bardzo pożądanego), wkładają tak wiele staranności, by te pałace w stopniu możliwie najwyższym otoczyć ozdobą, splendorem, czystością i godnym wyglądem, to brak słów, by wyraziły odpowiednio ową gorliwość, staranność, zapał i zamiłowanie, z jakimi powinien by się starać o wszelką możliwą ozdobę, czystość, porządek, splendor i dostojny wygląd domu Najwyższego, Wszechmogącego i Wszechwładnego Pana całego świata ten, na kim spoczywa pełna odpowiedzialność za te obiekty. Tym zaś w świętych ustroniach Stowarzyszenia jest kapłan, któremu powierzono tak bardzo zaszczytny obowiązek, jakim jest stanowisko prefekta zakrystii i kościoła.
[176] Ożywiony prawdziwym i gorącym pragnieniem godnego wyglądu domu Pańskiego, i to tak, by z całą prawdą w życiu, przy śmierci i w wieczności, zwrócony pokornie do Boga, mógł mówić: „Panie, umiłowałem dostojność domu Twego” [por. Ps 25, 8], ma on zapoznać się dobrze, poprzez niezmordowane nigdy studiowanie, z dziełami autorów opisujących dokładnie wszystko to, co dotyczy św. liturgii, oraz wszystko to, co odnosi się do pełnego porządku, splendoru, ozdoby, czystości i godnego wyglądu zakrystii i kościoła[248].
[248] Święty pisze to po wspaniałym przykładzie, jaki sam zostawił współczesnym i potomnym, doprowadzając do idealnego porządku powierzony sobie rektorski kościół Świętego Ducha.