Strona 50

[52] 11. Praca ta jest przede wszystkim środkiem do wypełnienia wspólnego nam obowiązku zbawienia duszy bliźniego. Opatrzność Boża, która zobowiązała nas do wspierania naszego brata w jego ciężkich potrzebach doczesnych, tym bardziej zobowiązała nas do wspomagania go w jego potrzebach duchowych: z tego powodu wszyscy jesteśmy zobowiązani do wzajemnej pomocy w zdobywaniu Nieba i nie może istnieć człowiek, dla którego wieczna śmierć bliźniego mogłaby być obojętną: „I każdemu z osobna dał rozkazanie o bliźnim jego” (Syr 17,12)[60]. Każdy ma obowiązek nie dopuścić do tego rodzaju śmierci, starając się wszelkimi możliwymi środkami uratować bliźniego: „Pomagaj bliźniemu według możności twojej” (Syr 29,27)[61].

[53] 12. Ażeby bardziej zachęcić do wypełniania tego obowiązku, obiecane są wielkie nagrody i wielkie zmiłowania tym, którzy się temu poświęcają. I czyż mogłoby być inaczej? Zbawiciel oświadcza, iż każdy uczynek miłosierdzia wyświadczony bliźniemu traktuje i nagradza, jakby był wyświadczony Jemu samemu[62]. Nawet szklanka wody podana w Jego Imieniu, by ugasić pragnienie bliźniego, daje prawo do niebiańskiej nagrody[63]. Skoro zaś do każdego czynu spełnionego celem pokrzepienia ciała bliźniego, które przecież ulegnie śmierci, przywiązana jest wieczna nagroda, to o ileż bardziej mogą jej oczekiwać gorliwość i miłosierdzie, mające na celu zbawienie duszy bliźniego, duszy stworzonej na obraz i podobieństwo Boga oraz przeznaczonej do nieśmiertelności? I jeśli jałmużna dana ze względu na ciało odkupuje grzechy: „Grzechy twoje jałmużnami odkupuj” (Dn 4,24)[64], oraz wybawia od śmierci wiecznej: „Jałmużna uwalnia od śmierci” (Tb 12,9), to o ileż skuteczniej uczyni to jałmużna duchowa, i w ogóle każde dzieło miłosierdzia spełnione w tym celu, aby wybawić od wiecznej śmierci dusze naszych braci?

[54] Księgi święte wyraźnie obiecują nam to wszystko. Święty Jakub powiada, że ten, kto zabiegać będzie o nawrócenie grzesznika z drogi zatracenia, tym samym zobowiąże łaskawość Bożą do zapomnienia, przebaczenia i wymazania jego własnych grzechów, chociażby były one bardzo ciężkie w swej złości i niezmiernie liczne: „Kto nawróci grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy” (Jk 5,20). W Księdze Mądrości czytamy, że ci, którzy zabiegają o to, aby poznano Boga, by w Niego wierzono i Mu służono, by Go kochano i chwalono, już tym samym zdobywają pewną rękojmię zbawienia swej duszy: „Którzy Mnie objaśniają, będą mieć żywot wieczny” (Syr 24,31)[65]. Niemożliwą jest bowiem rzeczą, aby się zagubił ten, który współpracował ze zbawieniem innych. A choćby nawet spotkało go to nieszczęście, że zbłądził i upadł, to jednak nie zabraknie mu w stosownej chwili Bożego wezwania i skutecznych łask, które sprowadzą go na ścieżki zbawienia.

[55] Nie można powoływać się na to, iż nie wszyscy członkowie Zjednoczenia

[60] Tekst z Wulgaty.

[61] Tekst z Wulgaty.

[62] Por. Mt 25,45.

[63] Por. Mt 25,34-35.

[64] Tekst z Wulgaty.

[65] Tekst z Wulgaty.