Strona 38

Tom I


[11] Por. Rz, rozdz. 3.Apostolstwo (l`Apostolato) Jezusa Chrystusa — to Jego posłuszeństwo przykazaniu danemu przez Ojca Niebieskiego, czyli dokonane przez Niego dzieło odkupienia. Święty Łukasz w rozdz. 6 wymienia imiona dwunastu Apostołów Jezusa Chrystusa
[12]; to wszystko, czego oni dokonali na większą chwałę Boga i dla wiecznego zbawienia dusz, na mocy danego im przez Jezusa Chrystusa polecenia, jest ich apostolstwem.

[12] Również to, czego święty Piotr jako Namiestnik Jezusa Chrystusa dokonał, w odróżnieniu od innych Apostołów, jest apostolstwem Piotra. To zaś, czego dokonali Papieże, jako prawowici Następcy św. Piotra, jest apostolstwem widzialnej Głowy Kościoła — Biskupa Rzymskiego: On ze względu na najwyższą władzę jurysdykcyjną, jaką jest obdarzony, by wykonywać to apostolstwo na całym świecie, jest pod tym względem jedynym Apostołem (e l’unico Apostolizante).

[13] Niemniej jednak pojęcie „apostolstwa” i miano „apostoła”, biorąc pod uwagę sposób wyrażania się Pisma świętego, nie są takimi pojęciami, których by nie było można oddzielić od jurysdykcji kościelnej i świętej władzy konsekrowania oraz rozgrzeszania. Wobec tego mianem „apostoła” może w pewnej mierze szczycić się również i ten, kto nie jest kapłanem, a działalność jego może nazywać się „apostolstwem”.

[14] Przypomnijmy tu właściwie sobie żarliwą modlitwę, o której wspomina Księga Dziejów Apostolskich (rozdz. l)[13], odmawianą przez zgromadzenie stu dwudziestu apostołów i uczniów zebranych w imię Jezusa Chrystusa, aby wybrać w miejsce zdrajcy Judasza innego apostoła. „Ty, Panie — mówili — znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, aby zajął miejsce w urzędzie (ministerii) i w apostolstwie (apostolatus), któremu sprzeniewierzył się Judasz”. W modlitwie tej mamy wyraźnie odróżniony urząd (il Ministeró) od apostolstwa (da Apostolato). Jeszcze wyraźniejsze mamy rozróżnienie w tym, co czytamy u św. Łukasza w rozdz. 6, wierszu 13: „Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami”. Tekst święty mówi o Jezusie Chrystusie, który po całonocnej modlitwie wezwał do siebie swych uczniów, wybrał spośród nich dwunastu i nazwał ich „apostołami”, nie udzielając im wszelako jeszcze ani władzy konsekrowania i rozgrzeszania, ani władzy rządzenia i kierowania swoim Kościołem[14]. Potwierdza to w sposób oczywisty prawdę tego, co powiedziano wyżej.

[15] Stąd też Kościół święty, wspomagany nieustannie przez Ducha Świętego w sprawach rozumienia Pisma świętego, nie pozdrawia Matki Bożej, Najśw. Maryi, tytułem „Królowo Kapłanów, Biskupów, Papieży”, lecz tytułem „Królowo Apostołów”. Ona bowiem, nie mając władzy i jurysdykcji kościelnej, bardziej niż Apostołowie przyczyniła się, stosownie do swego stanowiska, do rozkrzewienia wiary świętej i rozpowszechnienia Królestwa Chrystusowego. Dlatego też każdy człowiek, który w swoim stanie, stosownie do swoich możliwości, z ufnością w pomoc łaski Bożej stara się o rozszerzanie wiary świętej, może zasłużyć sobie na miano „apostoła”; to zaś, czego dokona dla realizacji tego celu, będzie stanowiło jego apostolstwo.

[16] Przykazanie zaś miłości, które wszystkim nakazuje wielbić i ponad wszystko kochać Boga, a bliźniego swego miłować jak siebie samego[15], zobowiązuje nas również do starania się wszelkimi możliwymi sposobami o wieczne zbawienie tak swoje, jak i bliźniego. Staje się to jeszcze bardziej oczywiste, gdy przypomnimy sobie to, co mówi Duch Święty: „Każdemu z osobna dał Bóg rozkazanie o bliźnim jego”[16]. Każdemu więc Bóg przykazał się troszczyć o wieczne zbawienie bliźniego. A ponieważ w wypełnianiu tego przykazania winniśmy naśladować Jezusa Chrystusa, który jest Apostołem Ojca Przedwiecznego, przeto życie Jezusa Chrystusa, będące Jego apostolstwem, ma być dla każdego wzorem apostolstwa. A że wszyscy są wezwani i, co więcej, zobowiązani do naśladowania Jezusa Chrystusa, przeto wszyscy powołani są do apostolstwa stosownie do swojego stanu i zawodu. Ale ponieważ nie wszyscy przestrzegają przykazania miłości Boga i bliźniego tak doskonale, jak to przykazał Jezus Chrystus, mówiąc: „Bądźcie doskonałymi, jak Ojciec wasz Niebieski jest doskonałym”[17], stąd też nie wszyscy zasługują na miano „apostoła”. Jednak miłość Pana naszego Jezusa Chrystusa pobudza każdego człowieka do czynów apostolskich, aby każdy mógł zasłużyć sobie

[12] Wiersze 13-16.

[13] Wiersze 24-25.

[14] Por. Dz 20,28.

[15] Mt 22,36-39.

[16] Syr 17,12 (Wulgata).

[17] Mt 5,48.