Strona 324

Miłosierdzia, założone przez św. Wincentego a Paulo[794]. Należy przy tym postępować w następujący sposób:

O pobożnym Dziele św. Wincentego a Paulo, zwanym Siostrami Miłosierdzia

[317] Prokurator jest kierownikiem Dzieła, które składa się z pewnej liczby pobożnych niewiast i mężczyzn, wystarczającej do zaspokojenia potrzeb ludzi chorych w danym mieście czy miejscowości. Wszyscy członkowie tej grupy mają ofiarować, o ile tylko to jest dla nich możliwe, pieniądze oraz inne rzeczy, jak: bieliznę, łóżka, pożywienie, lekarstwa na rzecz biednych chorych. Nie powinno się poprzestać na tym, że dostarczono chorym to, co było możliwe. Oprócz tego należy zbierać od pobożnych ofiarodawców to, co jest możliwe, zwłaszcza trzeba się starać, aby oni składali miesięczne ofiary pieniężne. W ciągu zaś poszczególnych okresów roku należy zbierać różne potrzebne chorym rzeczy, jak oliwę, zboże, pieczywo i inne artykuły spożywcze, świece oraz inne rzeczy potrzebne przy prowadzeniu opieki nad chorymi.

[318] Oprócz posług charytatywnych tak co do ciała, jak i co do duszy, które wyżej zostały wymienione i które należy spełniać dla chorych, należy też mieć na uwadze te posługi duchowe, jakimi nie może się zająć proboszcz. Winno się też starać dla chorych o mięso, lekarstwa, nabiał oraz łóżka, o ile to jest tylko możliwe. Są chorzy, co nie mają nikogo, kto by się nimi opiekował w ciągu dnia oraz w ciągu nocy i spieszył im z pomocą we wszystkich potrzebach. Tego rodzaju chorymi mężczyznami powinni się zająć mężczyźni, a kobietami — kobiety, świadcząc im z całą miłością wszystkie posługi.

[319] Ażeby tego Dzieła pobożnego nie obciążać wydatkami, trzeba się postarać, by lekarze, chirurdzy oraz inny personel służby zdrowia nieśli bezinteresownie pomoc. W wielkim mieście można rozdzielić wśród tych ludzi posługi charytatywne tak, aby w jednym miesiącu spieszyli z pomocą jedni, a w drugim — drudzy. Ciż życzliwi lekarze będą mogli łatwo poruszyć serce aptekarzy, aby bezinteresownie dostarczali lekarstw, a przynajmniej sprzedawali je po niższej cenie.

[320] Aby móc należycie spełnić wszystkie posługi charytatywne na rzecz duszy i ciała biednych chorych, ci, na których spoczywa ten obowiązek, powinni często odwiedzać chorych. W miarę możności powinno zawsze przynajmniej dwóch ludzi z tą posługą razem udawać się do chorych. Celem usprawnienia akcji charytatywnej na rzecz chorych w wielkim mieście, całą pracę należy podzielić na tyle sekcji, ile w danym mieście jest parafii, to znaczy trzeba dla chorych w każdej parafii wyznaczyć pewną ilość sióstr oraz pobożnych mężczyzn, którzy zechcą czynnie pracować w tym pobożnym Dziele.

[321] Aby sprawa posługi charytatywnej na rzecz ciała i duszy wszystkich chorych mogła się owocniej rozwijać, pobożni mężczyźni i pobożne niewiasty,

[794] Siostry Miłosierdzia — por. wyżej nr [280], przyp. 779; część pierwsza, nr [340], przyp. 276. Mówiąc o mężczyznach zajmujących się pracą wśród chorych, Pallotti ma zapewne na myśli członków tzw. Konferencji Św. Wincentego a Paulo — Stowarzyszenia założonego w roku 1833 przez Fryderyka Ozanama w Paryżu, celem opieki nad chorymi, którzy znajdują się w swoich domach. Członkowie tego Stowarzyszenia zbierają się przy poszczególnych parafiach, gdzie tworzą tzw. Konferencje. Dzieło zostało wprowadzone do Rzymu w roku 1836.