Strona 318
Tom I
tymże okazji do systematycznej pracy, jaka by usunęła bezczynność z więzień i galer. Powinien on też bacznie czuwać i starać się, aby o ile to jest możliwe, zwalczać zwyczaj prowadzenia różnych gier, jakie są powodem wielu występków, specjalnie zaś najohydniejszych bluźnierstw. Nie mniejszych starań należy dokładać, aby wyzwolić więźniów z nałogu pijaństwa oraz wszelkiego rodzaju innych nałogów, które łatwo rozszerzają się w więzieniach i na galerach.
[294] Należyte wykonanie przepisów niniejszego regulaminu wymaga znacznych wydatków pieniężnych oraz innych rzeczy, o jakie należy się starać urządzając liczne zbiórki ofiar pieniężnych oraz ofiar w naturze. Stąd też wszystkich ludzi, którzy w jakikolwiek sposób zajmują się religijnym i moralnym wychowaniem więźniów i galerników, należy zachęcać, aby w miarę swoich możliwości dostarczyli tego, co sami mogą ofiarować na ten cel, a jeśli czegoś nie mają sami, aby o to z pokorą i gorliwością zwracali się do ofiarnej miłości pobożnych dobrodziejów.
[295] Prócz wyżej wymienionych prac na rzecz więźniów i galerników oraz innych poczynań zatwierdzonych przez rektora Prokury prokurator powinien popierać też inne dzieła miłości i gorliwości, jakie odpowiednio do posiadanego doświadczenia oraz miejscowych okoliczności uzna za bardziej stosowne celem większego uświęcenia dusz oraz osiągnięcia większej chwały Boga.
O duchowej opiece nad skazanymi na śmierć
[296] Dowiedziawszy się o wydaniu wyroku na jakiegoś przestępcę, prokurator powinien wiele sam się modlić oraz zalecać innym modlitwę, zwłaszcza odmawianie różańca świętego w kościołach i w różnego rodzaju wspólnotach, aby wyprosić skazanemu łaskę śmierci w duchu prawdziwej pokuty i z wielkim zbudowaniem ludu. W mieście czy miejscowości, gdzie nie ma zwyczaju wystawiania w związku z tym Najświętszego Sakramentu do publicznej adoracji oraz odmawiania prywatnie i publicznie modlitw, poczynając od ranka, który następuje po chwili wydania wyroku, aż do chwili egzekucji należy urządzić wystawienie Najświętszego Sakramentu w możliwie największej ilości kościołów. W miejscowościach, gdzie nie ma bractwa albo innego stowarzyszenia mającego na celu towarzyszenie skazanym na śmierć, prokurator powinien postarać się o pewną ilość gorliwych kapłanów i pobożnych ludzi świeckich, którzy by z wielką miłością i gorliwością zajęli się biednymi skazańcami i wspierali ich przy pomocy wszystkich środków duchowych i materialnych, a po wykonaniu wyroku urządzili im pogrzeb i odprawili właściwe modlitwy za ich dusze.
[297] Kiedy zajdzie potrzeba spełnienia uczynków miłości i gorliwości na rzecz nieszczęsnego skazańca, należy wpierw poświęcić przynajmniej jedną godzinę albo i więcej na pokorną i serdeczną modlitwę, aby uprosić należyte oświecenie oraz odpowiedniego ducha miłości i przemyślnej gorliwości, które są potrzebne i stosowne, by skazańca należycie przygotować do tego, by przyjął śmierć z doskonałym poddaniem się woli Bożej oraz w duchu pokuty.
[298] Gdy wyrok śmierci zostanie podany do wiadomości skazanemu, należy do tej miejscowości, gdzie znajduje się skazany, wysłać kapłana kilka dni przed wykonaniem wyroku, aby wykorzystał ten czas i przygotował skazańca do odbycia