Strona 300
Tom I
[224] Trzeba zaznaczyć, że wykład dobrze przeprowadzony przynosi więcej pożytku niż dialog, który trudno jest prowadzić z pożądanymi skutkami, zwłaszcza gdy brak należycie przygotowanych słuchaczy. Z dialogowej wiec formy nauczania należy korzystać rzadko, a jeśli nie przynosi oczekiwanego owocu, nie należy nią się wcale posługiwać. Jeżeli jednak korzysta się podczas nauczania z dialogowej formy, to należy nauczanie tak prowadzić, aby nie obniżać powagi przerabianego materiału, oraz tak jasno wyłożyć zagadnienie, by nikt z uczestników nie dał się sprowadzić na manowce przez tego, kto bierze udział w nauczaniu występując w charakterze nieuświadomionego czy też przeciwnika. Niezależnie jednak od tego, jaką formę stosuje się podczas nauczania, wykład katechizmu należy tak prowadzić, aby można było powiedzieć, że w czasie nauczania prawdziwie rozdziela się ewangeliczny chleb maluczkim zarówno wiekiem, jak i umysłem. Wykład należy urozmaicać budującymi przykładami z Pisma świętego, Ewangelii świętej czy z historii kościelnej.
[225] Osoba wyróżniająca się godnością czy szlachetnym pochodzeniem, która zainteresowana jest sprawą nauczania, może podczas nauki przyłączyć się do jednej bądź do innej grupy i podczas wykładu katechizmu zajmuje miejsce specjalnie dla niej przeznaczone.
[226] Po skończonym wykładzie katechizmowym śpiewa się pobożne pieśni, jakie znają obecni ludzie. Wystawia się Najśw. Sakrament, odmawia modlitwy, które zwykło się odmawiać na zakończenie ascetycznych zebrań w dni świąteczne po nabożeństwie porannym; śpiewa się Litanię do Najśw. Maryi Panny, Przed tak wielkim Sakramentem i udziela się błogosławieństwa Najśw. Sakramentem. Po udzieleniu błogosławieństwa i schowaniu Najśw. Sakramentu do tabernakulum uczestnicy śpiewają religijne pieśni. Gdy większość wiernych opuści kościół, daje się grupom znak do odejścia. Grupy odchodzą kolejno, przyklęknąwszy przed Najśw. Sakramentem. Śpiew pieśni religijnych ustaje z odejściem ostatniej grupy.
O nagrodach za naukę
[227] Celem pobudzenia wszystkich, a zwłaszcza młodzieży, do uczęszczania na naukę, można posłużyć się w niektórych miejscowościach rozdzielaniem stosownych nagród. Nagrodami tymi mogą być upominki dla dziewcząt, wszelkiego rodzaju dewocjonalia, jak małe obrazki, obrazy, koronki, szkaplerze, książeczki do nabożeństwa, agnuski[770] i tym podobne. Powinno się rozdzielać nagrody niezbyt kosztowne, ale za to częściej, przynajmniej cztery razy w roku, z okazji jakiejś większej uroczystości co trzy miesiące lub w pierwszą niedzielę każdego nowego kwartału, aby w ten sposób ożywiać wśród młodzieży żywszą pamięć oraz nadzieję otrzymania nagrody.
[228] Nagrody rozdziela się przy pomocy losowania, w tym celu do jednej ze szkatułek wkłada się kartki z numerami pierwszej nagrody, do drugiej — z numerami drugiej nagrody, do trzeciej — z numerami trzeciej nagrody. Liczba nagród ma być odpowiednia do większej lub mniejszej liczby uczęszczających na naukę. Należy też posługiwać się każdym innym odpowiednim sposobem, aby
[770] Agnuski — zob. wyżej, nr [183], przyp. 758.