Strona 280

Tom I

[150] Po upływie około pół godziny rozdaje się wszystkim obecnym kartki z jednym wierszem wyjętym z Ewangelii lub z Lekcji, albo z Proroków czy Psalmów, nadającym się najbardziej do pogłębienia ducha pracujących kapłanów. Wiersz ten ma być dla wszystkich praktyczną normą w czasie od jednej konferencji do drugiej. Jeden z uczestników wiersz ten odczytuje i głośno podaje kilka krótkich myśli z nim się wiążących. Następnie odczytuje się w sposób systematyczny Katechizm Rzymski[745] , który zawiera bardzo dokładny wykład całej zdrowej teologii. Po odczytaniu pewnego urywku jeden z księży objaśnia go oraz podsuwa pewne myśli z nim się wiążące; należy to jednak czynić w taki sposób, aby całość nie przekraczała pół godziny czasu. Ostatnie pół godziny przeznacza się na rozwiązywanie konkretnego wypadku z dziedziny moralnej, który został przedstawiony w czasie konferencji poprzedniej; powstała przy tym dyskusja powinna jednak tak być prowadzona, aby nie naruszała pokoju i miłości. Na zakończenie odmawia się te same modlitwy, jakie są przepisane na zakończenie konferencji dla kleryków.

[151] Wyżej zostało powiedziane, że konferencje należy prowadzić według przedstawionego sposobu. Wszakże jeżeli roztropnie się stwierdzi, że w konferencjach mających na celu rozwijanie wiedzy teologicznej biorą udział kapłani o odpowiednim poziomie naukowym, to wtenczas można poruszać tematy niżej podane lub te, o których się sądzi, iż będą z prawdziwym pożytkiem dla wiedzy, która buduje.

[152] 1. Szczegółowe studium Pisma świętego Starego Testamentu jako figury Nowego Testamentu. Przy wykładaniu figur i proroctw należy zwrócić uwagę na sprawdzenie się ich w Nowym Testamencie. Ponadto należy przeprowadzać egzegezę tekstów trudniejszych i bardziej interesujących. 2. Z teologii dogmatycznej i polemicznej należy omawiać zagadnienia bardziej przydatne do obrony prawdziwości nauki katolickiej, zwłaszcza prawd silniej atakowanych przez nieprzyjaciół religii, oraz błędy szerzące się w danym czasie. 3. Z teologii moralnej, pastoralnej, ascetycznej i mistycznej należy w sposób systematyczny omawiać zagadnienia bardziej interesujące oraz rozwiązywać kazusy zasługujące na większą uwagę. 4. Należy też czasem poruszyć jakiś bardziej zajmujący temat z historii kościelnej oraz liturgii świętej. Szczegółowy rozkład materiału na poszczególne konferencje całego roku należy do kierownika konferencji. Rozkład ten ma on na początku roku opublikować drukiem albo podać do wiadomości w rękopisie.

[153] Każdy z uczestników powinien kolejno wygłosić odczyt na temat mu wyznaczony. Zagadnienie ma być przedstawione w sposób naukowy i rzeczowy, to znaczy ma podawać uzasadnienia, cytować wypowiedzi znawców danej dziedziny oraz podawać źródła, zawierać konstruktywne i pożyteczne refleksje, które budują wszystkich, ponieważ kryją w sobie wiedzę, jaka nie wbija w pychę, ale buduje[746]. Po referacie każdy z uczestników może kolejno wypowiadać swoje uwagi w związku z przedstawionym tematem. Podczas tej dyskusji można poruszać

[745] Katechizm Rzymski został ułożony w latach 1562—1566 przez Komisję powołaną do tego przez Sobór Trydencki. Ukazał się on drukiem w Rzymie w roku 1566 pt. Catechismus ex decreto Concilii Triclentini ad parochos.

[746] Por. l Kor 8,1.