Strona 273
Tom I
itd., aby móc potem je rozpowszechniać wśród ludzi, dla rozwoju ich pobożności.
[129] 5. Wszyscy prokuratorzy powinni w ramach zadań i celów swojej działalności korzystać z miłości i gorliwości pobożnych osób, prosząc je, aby bezinteresownie poświęcały swoje umiejętności i stanowisko dla spraw Bożych. Do dostarczania przedmiotów potrzebnych do sprawowania kultu i rozwoju prywatnej pobożności można zachęcić w szczególny sposób pobożne niewiasty, szczególnie te, które żyją w stowarzyszeniach świeckich czy zakonnych.
[130] 6. Wszyscy prokuratorzy powinni każdego miesiąca przekazywać kasjerowi ofiary pieniężne, a zebrane przedmioty oddawać depozytariuszowi. Otrzymane pokwitowania należy oddać księgowemu, od którego otrzymuje się odpowiednie potwierdzenie. Postępowanie takie jest konieczne, aby móc odpowiednio wykorzystać ofiary, zgodnie z myślą Rady i zatwierdzeniem danym przez rektora Prokury.
[131] 7. Wszyscy prokuratorzy powinni na piśmie przekazywać kronikarzowi opis wydarzeń zasługujących na uwagę i związanych z zakresem ich pracy oraz rozwojem Prokury. 8. Wszyscy też prokuratorzy oraz ich pomocnicy winni troskliwie badać potrzeby ludności, stowarzyszeń, rodzin i jednostek, z punktu widzenia zakresu swojej działalności. O wynikach swoich badań mają złożyć sekretarzowi sprawozdanie. Dzięki temu wszyscy prokuratorzy oraz ich pomocnicy będą mogli nieustannie przejawiać czynną miłość oraz gorliwość w podejmowaniu dzieł i poczynań wchodzących w zakres ich urzędu.
[132] 9. Każdy prokurator powinien odbywać jeden raz w miesiącu naradę ze swoimi prokuratorami-pomocnikami. 10. Wszystkie obrady odbywają się zgodnie z przepisami i sposobem przyjętym w Pobożnym Zjednoczeniu.
[133] 11. Wszyscy winni usilnie rozwijać i rozszerzać we wszelki możliwy sposób nabożeństwo do Najśw. Serca Jezusowego jako najskuteczniejszy środek do ożywienia Boskiego ognia, jaki Pan nasz Jezus Chrystus przyszedł zapalić na tej ziemi[726]. 12. Prokuratorzy mają jeszcze szerzyć kult Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa i wpisywać wiernych do Czcigodnego Arcybractwa, które dla rozszerzania tego kultu zostało założone w Rzymie przy kościele Św. Mikołaja obok więzienia Tuliańskiego[727]; poza Rzymem do Bractw, które są przyjęte do tegoż Arcybractwa.
[134] 13. Należy się starać, aby kapłani pracujący w różnych instytucjach Prokury posiadali władzę przyjmowania wiernych do pobożnych Bractw i Stowarzyszeń:
[726] Por. Łk 12,49.
[727] Arcybractwo to założył ks. Franciszek Albertini (†1819) w roku 1808 przy kościele San Nicola in Carcere. Kościół jest zbudowany na ruinach trzech świątyń pogańskich, pochodzących z okresu republikańskiego Rzymu i znajdujących się wówczas na tak zwanym Forum Olitorium (Rynek Jarzynowy), dziś przy Piazza Montanara. Niedaleko znajduje się więzienie Tuliańskie, zwane też Mamertyńskim. Kościół pochodzi z VI wieku, ostatnia przebudowa miała miejsce w XVI wieku. Według tradycji miał być więziony w tym miejscu św. Mikołaj, biskup z Myry (Azja Mniejsza). Członkowie Bractwa przyrzekali rozważać Mękę Pańską i ofiarowywać Ojcu Przedwiecznemu Przenajdroższą Krew Jezusową w różnych intencjach. Papież Pius VII podniósł to Bractwo do godności Arcybractwa. Pallotti należał do Arcybractwa od 8 V 1817 roku.